|
|
Allereerste Adele’s clip Rolling In The Deep 2010… Wanneer men aan de blues denkt als muziekstijl dan zijn het de namen van bijvoorbeeld Etta James, B. B. King, Billie Holliday, Stevie Ray Vaughan en meer van deze grootheden die menigeen uit het blote hoofd kan opnoemen. Maar niet iedereen zal meteen ook aan Adele denken, simpelweg omdat de bluesstijl wordt gezien – en beluisterd – als “ouderwetse” muziek en niet veel populariteit geniet bij het moderne publiek. Haar nummer Rolling in the Deep (2010) is echter een mooi voorbeeld van de moderne blues: de formule van het genre is dezelfde maar aangepast aan de smaak van de hedendaagse popmuziek. De blues is meestal geworteld in diepe emoties, met name die met betrekking tot de liefde en de beproevingen en worstelingen van het leven. Deze emoties worden vaak verwoord met zwaarmoedige en bijna deprimerende teksten die voor het medium film uitstekend gebruikt kunnen worden voor het dramatiseren van een verhaal. De muziek video van Adele’s “Rolling in the Deep” vertegenwoordigt het genre van de blues dankzij het gebruik van een verhaaltje, het palet van hoofdzakelijk gedempte kleuren en de camera belichting en de edits van het filmmateriaal. Het verhaaltje van de clip bestaat uit een aantal afzonderlijke situaties en handelingen die gebruikt zijn als metaforen om versneld (binnen het tijdsbestek van 3:30) de wanhoop en woede van de zangeres ten aanzien van een stukgelopen liefde weer te geven, een thema dat ook in veel bluesmuziek aanwezig is. Adele zit gedurende de hele clip op een stoel in een kamer van een schijnbaar verlaten huis. De stoelen en muren zijn bedekt met plastic omhulsels, zien er onverzorgd en vies uit, maar zij zit daar, gekleed in het zwart, voor zich uit te zingen (zie hoe de kleur bruin steeds weer gebruikt word bij de vocalen – misschien vanwege de kleur van Adele’s haar?). Het geeft haar iets krijgshaftigs zo omringd door stoelen waar niemand op plaats kan nemen om haar tegen te spreken; zie ook hoe ze de hele clip op deze stoel blijft zitten De kamer is gebruikt als een metafoor voor de onvolkomenheden van het leven dat net als de kamer, leeg en slordig aanvoelt na het beëindigen van een relatie. De eenzame kamer vergroot het gevoel van eenzaamheid, in de clip gebruikt om bij het publiek medeleven voor haar te creëren. In een volgende scene zien we een ruimte vol met glazen die gevuld zijn met water dat begint te rimpelen als de bassdrum de beat gaat slaan. Het beeld is gebruikt om het gevoel weer te geven van een emotie die geleidelijk aan minder wordt en als het ware verwatert des te verder verwijderd: de dichtstbijzijnde glazen hebben de krachtigste golfjes, het glaswerk dat meer achteraan staat heeft water dat zo goed als onberoerd blijft bij de trillingen die de bassdrum veroorzaakt. Vervolgens zien we een vrouw gekleed in een samurai-achtig gewaad, die een zwaard hanteert in een kamer gevuld met een wit poeder vergelijkbaar met bloem. Ze begint te dansen waardoor dit poeder opstuift en het zicht van de camera vertroebelt. Deze scene illustreert de vervorming en chaos die in de relatie aanwezig was; de outfit van een samurai symboliseert nogmaals de krijgshaftige opstelling tegenover deze relatieproblemen. Het laatste onderdeel van het verhaaltje zijn de keramische objecten, steengoed zoals borden, kopjes en schotels waarvan het kapotgooien ervan vaak wordt gezien als de meest voor de hand liggende manier om zich fysieke te uiten bij stress en frustratie. Het keramiek wordt tegen de muur geslingerd en vormt een stapel scherven op de vloer en verwijst waarschijnlijk naar de vele ruzies die tijdens de periode van het samenzijn moeten hebben plaatsgevonden De legendarische blueszanger en gitarist B.B. King wordt vandaag de dag gezien als de belangrijkste boodschapper van de blues en haar negatieve emoties. King: “Veel van de woorden en zinnen die wij (de bluesmusici) gebruiken zijn bedoeld als waarschuwingen aan de mensen over bepaalde gewoontes die men misschien liever niet zou willen zien”. Sommige van deze “gewoonten” die hij aangeeft worden visueel gemaakt in deze video van Adele. De afzonderlijke kleine verhaallijntjes illustreren en symboliseren de vele problemen die hebben geleid tot de beëindiging van de relatie; het zijn de visuele metaforen voor dezelfde fundamentele emoties die het blues-genre zo kenmerkt. De clip heeft aanzienlijke veel nadruk gelegd op het gebruik van licht en schaduw en gedempte kleuren, met inbegrip van bruin, grijs, zwart en wit. De kleding van de zangeres is grotendeels zwart en geeft het idee dat ze in de rouw is. De meeste van de scènes zijn gedeeltelijk verduisterd door schaduwen die een sfeer van mysterie en spanning creëren. Dit past bij de blues-stijl vanwege de verbinding tussen duisternis en negatieve emoties. Het kleurenpalet dat wordt gebruikt vergroot de sfeer van het lied en versterkt het idee dat ze overeenkomen met de echte gevoelens van de artiest. Heldere kleuren zijn niet aanwezig omdat deze niet combineren met de emoties die de zang aangeeft. “.. .de kleur zwart ontlokt zowel negatieve als positieve reacties… zwart is heel vaak ook de favoriete kleur van jongeren”. Een andere kleur die prominent aanwezig is in de video is wit. Deze kleur wit staat voor zuiverheid maar ook het geluk; alle witte objecten in de video worden op een bepaalde manier gemanipuleerd. Aan de muur rechtstreeks achter Adele op haar stoel hangt een groot vel wit papier maar het is zichtbaar verkreukeld en aangetast. Samen met het opstuifende poeder in de kamer van de samurai-danser en ook het kapotgegooide keramiek in een stapel op de vloer – alles in de kleur wit – vertegenwoordigen deze witte objecten het geluk dat eens aanwezig was in de relatie, maar aangezien deze nu is beeindigd is ook het zuivere wit niet meer relevant en dient te worden vernietigd. Aan het einde van de clip wordt een soort van stadsmaquette getoond dat eveneens het zuivere en gelukzalige wit als kleur heeft. De manipulatie bij deze scene is dat de maquette in brand wordt gestoken, een verandering van het schone wit naar het askleurige zwart, van positief onbevlekt naar meer negatief donkere emoties. Het kleurgebruik in deze video zal onbewust van invloed zijn op de emoties en de verwachtingen bij het muziekpubliek; het versterkt de persoonlijke band met de artiest, laat ons met haar meeleven en stelt ons psychologisch op ons gemak. Ook zonder deze extra uitleg is de videoclip met haar raadselachtige scenes toch heel goed te begrijpen en herkenbaar. Dat is in de eerste plaats natuurlijk dankzij de muziek en Adele’s vertolking maar wellicht ook voor een deel dankzij dit kleurgebruik. Bron: “Rolling in the Deep”, A Visual Representation of the Blues Genre” Songfacts: Rolling In The Deep |