|
|
Wikipedia | Songfacts | Demo | Guitar Lesson | Allan Pollack NORWEGIAN WOOD is een song waarvan John later gezegd heeft dat het een van de weinige autobiografische composities is die hij geschreven heeft. John: “ïk probeerde iets te schrijven over een verhouding zonder mijn vrouw (Cynthia) te laten weten dat ik over een verhouding schreef, dus het was een grote hocus-pocus. Ik schreef zo’n beetje over mijn ervaring – meisjesflats, dat soort dingen. George had net een sitar en ik zei: George kun jij dit stukje spelen? We deden een hoop verschillende versies van de song maar het was nooit in orde en ik begon er erg nijdig over te worden, het klonk niet zoals ik het wilde. Ze zeiden: doe het dan gewoon zoals je het doen wilt. En ik zei: nou ik wil het zo doen en ik speelde de gitaar erg luid in de microfoon en ik zong het tegelijkertijd en toen had George die sitar en ik vroeg hem of hij het stuk kon spelen dat ik uitgeschreven had weetje, die-didlie-die-didlie dat stukje. Hij wilde het wel proberen – dat is nu eenmaal zijn gewoonte – en hij leerde het stukje spelen en speelde het er later bij. Ik geloof dat we het in gedeelten deden.“ Ook deze song is enigszins ironisch maar deze keer toch niet zo vriendelijk bedoelt zoals met DRIVE MY CAR. Het meisje met haar luxueuze flat (geheel ingericht volgens de catalogus van IKEA, het onmogelijke warenhuis uit Zweden) prefereert een sociale praat-relatie boven sexuele gemeenschap, haar beschaafde schranderheid, de intilligente opmerkingen die zij voortdurend plaatst worden belachelijk gemaakt in een traag walsje, een wiegeliedje waarmee John heeft willen aangeven hoe slaapverwekkend en vervelend zijn avondje uit met haar is geweest. Muzikaal echter gebeurt er wel het èèn en ander. De melodie in het eerste gedeelte is geheel op gebouwd uit de witte noten van de piano (de zogenaamde mixolydische tonenreeks). De verlaagde septiem die in de melodie schuilt, geeft de comedie een treurig ondertoontje hetgeen aansluit bij zowel John’s frustratie als de non- communicatieve interacties van het meisje. Ook de sitar van George vestigt de aandacht op het droefgeestige van de hele situatie. Opvallend is dat de sitar hier niet op de indiaase manier bespeelt wordt maar de tonen speelt die oorspronkelijk door een gitaar moesten worden uitgevoerd. Het middenstuk maakt duidelijk waar het allemaal om gaat. John moet in de badkamer slapen. Het begeleidend akkoord is plotseling een mineur van dezelfde grondtoon, de melodie daalt met zware moedeloze schreden naar beneden. Niets geeft blijk van een vrolijke gemoedstoestand; zo de song al droevig was, dit middelste gedeelte laat definitief onze mondhoeken somber naar beneden hangen. De uiteindelijke conclusie na de laatste gezongen woorden is dat de compositie niet klaagt maar eerder blijk geeft van ontmoediging opgediend met een ietsie pietsie ironie. Zelfs een sinistere gedachte speelt in ons hoofd: zal John echt het grenen interieur in de fik willen steken als hij zingt “I lit a fire, isnt it good Norwegian Wood?“. NACHTEGAALTJE Eens had ik een meisje of was het juist net andersom Ze vroeg me te blijven en zei: hee blijf toch niet staan Dus ik zat op de vloer, kramp in mijn been en een kont als van steen Ze zei: ze moest weer vroeg op, ze had nog een baan Die morgen was ik alleen een kamer van hout (verpakt) om me heen Zie ook: Wikipedia |