|
Wikipedia | Alan Pollack’s Notes | Guitar Lesson | Songfacts Het is een beetje ironisch op te merken dat Rain ondanks haar muzikale en technische innovaties in feite nogal standaard is voor wat betreft de vorm en harmonische inhoud. Hoewel er geen sitars of andere etnische “wereldmuziek” instrumenten worden gebruikt, verwijst de stijl van het nummer toch enigszins naar de stijl van de klassieke indiase muziek door de drone-achtige harmonie en zo nu en dan een melodietje dat aan de indiaanse muziek doet denken Reeds met Love Me Do waren John en Paul al bezig hun vocalen wat te verrijken met een voor die tijd nieuw gebruik van wat losser gezongen frases zo nu en dan en ietwat langer aangehouden “melisme“. Het is één van de subtiele handelsmerken van hun vroege geluid. Hier in Rain wordt deze techniek nog wat verder uitgebouwd en geeft het een soort van exotisch effect aan het geheel, niet echt “Brits” in stijl. Afgezien van deze versieringen is de melodie structureel georganiseerd op een nogal “Indiase” wijze: de twee helften van het octaaf hebben elk hun eigen sectie van het lied; de coupletten blijven zorgvuldig binnen de lage G tot E, terwijl het refrein het bovenste uiteinde van de octaaf voor haar rekening neemt en de hoge G tot aan C als bereik heeft. Zowel de vocalen als de instrumentale tracks werden bij de opname van Rain bij het mixen wat versneld. Dat is mede de reden voor de psychedelische en surrealistisch kwaliteiten van de opname. Lewisohn (de technicus bij de opname) heeft vertelt dat de backing track in een sneller tempo ingespeeld werd en ook dus in een hogere toon dan G en daarna bij de mixdown werd vertraagd; dit veranderde dus niet alleen de toonhoogte, maar de ‘textuur’ van het geluid van de instrumenten. De zang werd volgens Lewishon omgekeerd gemanipuleerd; met andere woorden, John zong in een langzamer tempo en in een lagere toonaard, zodat bij het sneller afspelen van de opname zijn ‘Mickey Mouse’ vocalen niet alleen boven zijn normale bereik uitkwamen maar ook dat het een griezelig hyperactief vibrato in zijn keel gaf. Ringo had al een keer gezegd dat Rain een van zijn favoriete nummers was om te drummen en hij heeft dan ook veel plezier met zijn trommels en bekkens op deze opname. Rain was de B-side van de single Paperback Writer en – jawel hoor! – er zijn gelijkenissen en verbanden te ontdekken. Toonaard – beide zijn in de toonaard G, hoewel Rain vermoedelijk in een andere toonaard is ingespeeld. De Beatles waren in deze periode uitermate enthousiast over al de technische snufjes en truukjes en apparatuur die ze in de Abbey Road studios tot hun beschikking hadden en wilden maar al te graag er mee experimenteren. Compressors, Leslie speakers, de jangle box, ADT (Artificial Double Tracking), het kon allemaal niet op. Paperback Writer heeft een tape echo effect aan het einde van elk refrein en Rain heeft achterwaarts afgespeelde vocalen. Drone-achtige melodieeen zijn te horen in beide songs , tevens hebben beide nummers eigenlijk niet zoveel akkoorden of bijzonder originele akkooordenwisselingen, beide songs zijn nogal standaard in het akkoordgebruik en ook de structuur is niet echt verrassend. De drums lijken meer naar voren gemixed te zijn en het oude Beatle geluid lijkt ietwat te veranderen, meer punchy, steviger en minder het muurtje van geluid van hun vroegste opnames. Beide songs zijn geen liefdesliedjes. Ze hadden al eerder Nowhere Man gedaan maar tot nog toe waren ze nog niet echt verder gegaan met andere onderwerpen dan de liefde en relaties. Paperback Writer en Rain zijn ook in dat opzicht vernieuwende tracks. En dan weer zijn daar ook die yin-yang/John-versus-Paul punten van contrast tussen de twee nummers… Tempo — Dit tweetal nummers zijn zowel de snelste als de langzaamste in tempo die de Beatles tot die tijd opgenomen hebben. Luister naar het tempo van Paperback Writer en voor wie er het fijne van wil weten, er is een Take 1 opname waar George een maat mist en opmerkt dat ze steeds sneller gaan. Rain daarintegen heeft een veel langzamer tempo en ook Johns’ vocalen zijn in een soort van slepend en traag tempo ingezongen. Onderwerp — Paul doet een journalistieke stukje in de vorm van een brief in de 1e persoon, John zijn zedenpreekje in de 3e persoon over wat “ze” meestal doen wanneer de metaforische ‘rain’ komt; ondoorgrondelijk op de oppervlakte maar zwanger van een dieper ingesloten betekenis. Modaliteit — Paperback Writer is heel mixolydisch. De melodie bijvoorbeeld legt grote nadruk op de verlaagde 7e noot, en de harmonie omvat de akooorden I, II en IV maar niet de V; In de bootlegs (Nagra tapes) kun je horen hoe ze nog een V spelen in het intro en het refrein, maar in de definitieve mix is de V helemaal verdwenen. Rain aan de andere kant, bevat in het geheel geen 7e of 2de noten en is overduidelijk in een majeur toonaard Prosodie — prosodie is een technische term die doelt op de wijze waarop woorden ritmisch samengaan met de begeleidende muziek. Je kunt een bijna “vierkante” prosodie horen in Yellow Submarine bijvoorbeeld: alles valt precies op de tel van elke beat. Paperback Writer is een goed voorbeeld van hoe de lettergrepen op een plezierige manier samengaan met de onderliggende beat. Rain daarintegen is uitgevoerd in een stijl waarbij de woorden en het ritme bijna in strijd met elkaar lijken te zijn. De “Master” (misschien zelfs de “uitvinder” ervan voor de popmuziek) van deze techniek was circa 1966 Bob Dylan. De vocalen van John, hoewel nog steeds zeer Lennonesque, zijn dan ook bewijs van Dylans’ invloed op de muziek vande Beatles. Mocht je geinteresseerd zijn in satanische verborgen teksten in de Beatle song, doe maar geen moeite. Het achterwaartse stukje zang op Rain is niets meer dan de eerste regels van het couplet. Er zijn verhalen dat John Lennon – stoned als hij was tijdens een sessie – de hele opname achterstevoren wilde doen maar George Martin zal hem ongetwijfeld op zijn gentleman-manier hebben overtuigd dat dat niet zo’n goed idee misschien was. En dus werd het slechts 1 zinnetje in de fade-out van de song. John schreef het meeste van deze song en het is één van de eerste songs waar hij wat dieper ingaat op de themas werkelijkheid en realiteit. Het is ook één van de eerste opames waar Paul zijn donkere basgeluid en zijn los-uit-de-pols basloopjes meer ten toon spreidt maar wellicht zijn veranderingen in het geluid ook bij de andere instrumenten te ontdekken (Ringo’s drums zijn luider, Harrisons’ gitaar lijkt meer rock te hebben). Tot slot moet nog vermeld worden dat de Paperback Writer/Rain single de eerste release was die een nieuw apparaat gebruikte: het door de Abbey Road Studios ontwikkelde ATOC (Automatic Transient Overload Control) systeem. Het maakte het mogelijk om een single/album luider te laten klinken dan voorheen gebruikelijk was; het begin van de “loudness war”? |