|
|
Naast de musicijns uit het rosse leven was er nog de schilderachtige figuur van de dorpsvedelaar, de typische zwerver door Van Ostade en Adriaan Brouwer vereeuwigd; eenzaam trekkend van dorp tot dorp, in actie komend zodra het feestvieren was geblazen. Was het eenmaal zover, dan stond hij in zijn slobberbroek, met de geknakte veer op zijn hoed op een ton om de bruid een welkom toe te spelen. Verder op het feest had hij het druk met allerlei besognes. Hij speelde dan zelfs de baas, want er mocht immers niet eerder gezoend worden vóór hij dit, door achter de kam van zijn ‘speeltuigh’ te strijken, had kenbaar gemaakt. Zo’n feest duurde tot laat in de nacht en het was weer de speelman die aan het slot een gewichtige taak had te vervullen. Want hij was het die het sein gaf tot het zingen van liet afscheidslied ‘En de bruyt lach op haar bedde’. Men had dan, zoals het heette: ‘de bruyt te bedde gedanst’, een eerbiedwaardige traditie waarvan niemand beter dan de speelman de betekenis kende. |
