|
In Amerika draaide alles in de rock ‘n’ roll om de platenmaatschappijen. Live-optredens werden gezien als reclame: ze bevorderden de platenverkoop, en daar ging het tenslotte om. De nieuwe rocksterren maakten tournees in groepsverband. De grote ster trad alleen in de tweede, helft van de show op en de rest van de tijd werd gevuld met een tiental andere nummers. De nieuwe rock-managers, zoals Tom Parker, hadden voordien hun talenten gebruikt ter bevordering van de country ‘n’ western. Aan de Amerikaanse oostkust hadden de managers alleen ervaring met danszalen en nachtclubs. Geen van hen had ooit contact gehad met het theater. In Engeland was het theater daarentegen alles. De impresario’s die de rock aan de man probeerden te brengen hadden bijna uitsluitend bemiddeling verleend voor het variété. Toen de Engelse televisie eindelijk de rock ‘n’ roll ontdekte, (sommigen vragen zich af of ze eigenlijk ooit wel aan bod gekomen is) bleek de variété-ervaring van beslissende betekenis. Goed beschouwd kwam de rock eigenlijk bij vergissing voor de Engelse televisie. In het midden van de jaren vijftig hadden de twee televisiemaatschappijen (BBC en ITV) een aandoenlijke overeenkomst gesloten, die bekend stond als het ‘dreumesbestand’. Ze hadden afgesproken ‘s avonds tussen zes en zeven geen programma’s uit te zenden, zodat de kinderen naar bed gingen zonder hun ouders aan de kop te zeuren om nog even naar de t.v. te mogen kijken. Deze nobele overeenkomst werd spoedig verbroken door de ITV, een commerciële omroep, die onder andere de Jack Jackson Record Show begon uit te zenden. Het werd vreselijk populair en daarom besloot, de BBC, nu de afspraak toch niet meer gold, het schemeruurtje ook maar te vullen. ‘Ze zonden een kinderprogramma uit,’ zegt Jack Good, ‘beter gezegd een jongerenprogramma, zoals ze het noemde” – het woord tieners werd toen nog niet gebruikt door nette mensen. In het programma werden onderwerpen behandeld die volgens de BBC interessant coor de jongeren waren – bergbeklimmen voor jongens en voor meisjes; ‘hoe moet ik make-up gebruiken, als ik ‘t al gebruik‘. De BBC besloot ook dat ik daar co-producer van moest worden, voornamelijk omdat ik toen de jongste was die in het gebouw rondliep.’ Good had toen de film van Bill Haley al gezien en was bekeerd, ‘gelijk Paulus op de weg naar Damascus.‘ Tot op de dag van vandaag weet hij nog niet zeker of hij meer opgewonden was door de muziek of door de jongeren, die naar het scheen ‘volkomen uitzinnig’ waren. Hij koos voor de jongeren en vroeg zijn bazen bij de BBC of hij — voor ‘t eerst — tieners vrijelijk mocht laten dansen in de studio, soms voor het oog van de camera. Daar komt niets van in, zei de BBC, de tieners zouden de camera’s ‘kapotmaken.’ Trouwens, de Engelse kijkers zouden dat ‘gestamp‘ niet eens willen. Good was vastbesloten niet voor zijn bazen opzij te gaan en liet een decor ontwerpen dat er onschuldig uitzag en goedgekeurd werd door de leiding. Uit het ontwerp bleek echter niet dat elk decorstuk verrijdbaar was. Tijdens de repetitie werd het hele decor snel weggereden zodat het publiek vlak voor de camera’s zat, wat precies de bedoeling van Good was. De show, Six-Five Special, werd een sensatie. Iedereen die walgde van de rock ‘n’ roll zette de t.v. aan om te zien wat voor verschrikkelijks er aan de hand was. ‘Ze probeerden er natuurlijk een einde aan te maken, zegt Good. ‘Het hoofd amusement kwam midden onder de show de regelkamer binnen en zei: “Dit kun je niet doen!”. Ik zei: “Ik doe ‘t toch. Camera 5.” ‘ |