|
Het album heette ‘Beggars Banquet‘ — bedelaarsbanket, een benaming die ook geschikt was voor de ‘revolutie’ die ze zo fel hadden gepredikt. — (albumcover lijkt niet meer te vinden, trouwens…)
|
Op donderdag 29 mei 1969 om kwart voor acht ‘s morgens stormde een zevental politiemensen de woning van Mick Jagger in Londen binnen. Jagger zei: ‘Ik kreeg geen kans om iets te zeggen want een van hen stak zijn voet tussen de deur. Ik moest in de eetkamer blijven terwijl het huis doorzocht werd. De volgende ochtend had zich een grote menigte verzameld voor de rechtbank in Marlborough Street. Ze riepen: We houden van je, Mick, terwijl Michael Philip Jagger en Marianne Evelyn Dunbar (die zong onder de naam Marianne Faithful) aangeklaagd werden wegens het in bezit hebben van hash. Televisie-camera’s stonden bij de ingang van de rechtbank. Toen ze naar buiten kwamen, zei Jagger: ‘Ik vond ‘t stomvervelend.’ Later werd de zaak geseponeerd. Een enquête in Engeland had aangetoond dat meer dan vijftig procent, Jaggers vorige straf, wegens het in bezit hebben van peppillen — die hij legitiem buiten Engeland had gekocht — veel te licht vond. ‘Volgens mij bestaat er geen evolutie zonder revolutie,’ zei Jagger zelf. Waarom zouden we proberen ons aan te passen? Ik weet dat ik te veel verdien, maar ik ben nog jong en een duiveltje in me zegt dat ik vasthouden moet aan wat ik bezit.’ De Rolling Stones hadden zich vanaf het begin al buiten de wet gesteld: door hun vernietigende uitspraken, de arrogante manier van doen en hun curieuze optreden op het toneel hadden ze meer dan enig ander de gedachte dat orde noodzakelijk is in de kunst, op zijn kop gezet. Ze riepen met luide stem dat kunst chaos was en chaos kunst. Zoals Jim Morrison, zanger bij de Doors, het zei: ‘Erotische politici, dat zijn we. We hebben belangstelling voor opstand en wanorde en alles wat zonder betekenis is.” Andrew Loog Oldham, manager van de Rolling Stones, had voor de hoes van een van de eerste Rolling Stones-elpees geschreven: ‘Als je niet genoeg poen voor deze plaat hebt, sla je maar een blinde vent op z’n kop, en jat je z’n portefeuille. En als je iemand aftuigt om ‘m geld af te persen, prima. Weer ‘n plaat.’ Gelukkig was de platenmaatschappij zo verstandig om te weigeren deze tekst van Oldham op de hoes te zetten. Maar toen de Rolling Stones voor het eerst in Californië waren, legden een paar van hun volgelingen de volgende verklaring af: ‘Hartelijk gegroet en welkom, Rolling Stones, onze kameraden in de wanhopige strijd tegen de maniakken die de macht in handen hebben… Ze noemen óns dropouts en delinquenten en dienstweigeraars en schorem… Maar we zullen luid jullie rock ‘n’ roll spelen wanneer we de gevangenissen afbreken en de gevangenen bevrijden, wanneer we de kazernes in puin slaan en de armen bewapenen, zodat er een nieuwe maatschappij oprijst uit de as van ons vuur.’ De nieuwe ideologie van de jeugd wond er geen doekjes om. ‘Ik hoop dat ik doodga voor ik oud ben, zongen ze. Ze bewezen zichzelf geen grote dienst. Het was heel makkelijk om te zeggen; “Tegen de muur, jij klootzak —weg met Nixon —we shall overcome.” Alles wat ze zeiden was negatief. Toch, als je een opini-onderzoek zou hebben gehouden, was gebleken dat negentig procent van hem niets te klagen had. Ze kwamen soms bij me en vroegen of ik wat geld voor ze had. Als ik ze dan vroeg waarvoor, zeiden ze: “Voor het concert.” Dan zei ik dat dat een luxe was en dat ze daarvoor moesten betalen, ervoor moesten werken. “Ik wil vrij zijn, man.” Dan vroeg ik: “Wat doet je vader?” “Bakker!” “Geef me je adres maar,” zei ik. “Ik wil graag een gratis brood.” Dan keken ze me aan en zeiden: “Ben jij gek?” Ze hadden alle verhoudingen uit het oog verloren, konden niet reëel denken.’ ‘Het enige wat we wilden was met elke meid naar bed gaan die we zagen,’ zegt Eric Burdon, leider van de Animals. ‘Dat was ons voornaamste en enige doel: er één groot feest van maken. Geld kon ons geen moer schelen. We hadden absoluut geen verstand van zakelijke aangelegenheden. We probeerden eigenlijk alleen maar de hele wereld op stelten te zetten.’ Iedereen was ongeduldig en zocht onmiddellijke bevrediging van alle verlangens. Ik wil naar bed — nü. Ik wil vrijen—nü. Nü eten, nü drinken— alles nu nu nu! Wil je een bloem? Als je die bloem niet wilt hebben, breek ik je arm. De welvaart had zogenaamde volwassenen in staat gesteld zich als kinderen te gedragen. Toch wezen de musici voortdurend elke verantwoording af. Zoals Bill Wyman, basgitarist van de Rolling Stones, nu zegt: ‘De mensen zeiden altijd tegen ons: “Jullie hebben invloed op de jongeren, dus geef ze een goed voorbeeld.” Maar het had niets met ons te maken. Als een jongen zijn haar wil laten groeien of gekke kleren aantrekken of gitaarspelen of wat dan ook, dan heeft dat niets met ons te maken. Als hij graag naar onze muziek luistert, dan is dat prachtig. Verder droegen wij geen enkele verantwoordelijkheid.’ Bill Graham vertelt: ‘Een artiest kwam het podium op en zei: “We moeten één front vormen, en samen vechten en delen en praten.” Daarna stapte hij in zijn straaljager en vloog naar zijn eiland en speelde met zijn bandrecorder. Huichelaars waren ‘t. Ze misbruikten hun macht op een verschrikkelijke manier. Besef je wel wat Jimi Hendrix allemaal had kunnen doen? Of Jim Morrison? Of Janis Joplin? Het was natuurlijk hun plicht het publiek te amuseren. Hun platen werden tenslotte het beste verkocht wanneer de kopers ervan overtuigd waren dat ze erbij hoorden. Ze waren allemaal tegen de regering en voor legalisering van het druggebruik. Ze waren allemaal tegen de oorlog in Vietnam en ervoor dat iedereen mooi en prachtig was. Maar hoeveel musici gingen het podium op en zeiden: “Blijf van de LSD af, daar ga je kapot aan”? Geen enkele. Als ik er iets van zei dat er drugs werden gebruikt, werd ik uitgelachen.’ Het lidmaatschap van de broederschap der druggebruikers gaf een gevoel van saamhorigheid en welbehagen — het stimuleerde tevens de platenverkoop. Musici werden meegesleurd door de draaikolk van hun eigen inspiratie. Zelfs als je geen drugs gebruikte, nam iedereen aan dat je dat wel deed. ‘Ik gebruikte in die tijd nooit drugs,’ vertelde Bill Wyman me. ‘In de jaren zestig werd ik echter beschouwd als een van de ergste junkies. En Charlie Watts ook, alleen omdat we er zo uitzagen. Ik stond gewoon op het podium, maar heb nadien vaak te horen gekregen: “Jij was wel de ergste junkie van allemaal. Je had altijd zo’n gemene blik in je ogen.” En als er een van onze groep gepakt werd wegens druggebruik, zeiden de kranten altijd: “Rolling Stones gearresteerd.”
I’ll shout and scream, I killed the King. |
Het was te gek om los te lopen.’ ‘Help is gemaakt toen we hash gebruikt hadden,’ heeft John Lennon later toegegeven. ‘Toen we A Hard Day’s maakten, had ik speed gehad.’ Dat ze LSD gebruikten, was volgens hem de schuld van een stelletje burgerlijke swingers uit Londen die ‘het door het eten hadden gedaan zonder het George, mij of onze vrouwen te vertellen.’Wat heroïne betreft, ‘die trok ons niet zo aan. We gebruikten ‘t wel eens als we echt pijn hadden. Ik bedoel, we konden toch niet… de mensen maakten ‘t ons vaak echt moeilijk.’ Die burgerlijke swingers zeker. En wie had ze zo gemaakt?