|
Cliff’s optreden het resultaat |
Rocknummers duurden in die begintijd niet zo lang. Geen enkele song duurde langer dan twee minuten en alles werd shot voor shot gerepeteerd voor de televisie, met een peuterig precieze aandacht voor de close-up, waaruit de zorgvuldige gekweekte rock & roll gemenigheid van de ster moest blijken. De verlichting — meedogenloze witte bundels licht die een zwarte hel doorpriemden — was rechtstreeks van de Comédie-Francaise overgenomen. Jack Good, tv producer en rock & roll scout, reed daarom met zijn ploeg de koffiebars en nachtclubs in Londen af op zoek naar mensen die voor hem konden optreden. Het gerucht verspreidde zich en al spoedig vroeg elk broekje dat een paar akkoorden kon aanslaan om een auditie. Terry Dene, de eerste zanger in Engeland die Presley goed imiteerde, had succes. ‘We vonden hem in een koffiebar bij ene Hyman Zahl, een impresario,’ herinnert Good zich, ‘en voor ‘t eerst van mijn leven zag ik een gitaarversterker die groter was dan een halve vierkante meter. Dene had geen groep. De meeste rockzangers hadden een band met een naam waarin de leider werd genoemd. Dus werd Terry Dene begeleid door de Dene-Agers — hoewel hun leeftijd nogal van die van Dene verschilde. Niettemin hadden we een zanger gevonden die precies wist wat hij deed: Elvis Presley imiteren. Ik nam hem onmiddellijk onder contract! Binnen enkele weken na zijn optreden in 6.5 Special trad Dene met veel succes op in de Engelse theaters. Helaas raakte hij in moeilijkheden en werd hij gearresteerd omdat hij met stenen naar straatlantaarns had gegooid. Al gauw moest hij in dienst, waar hij volledig instortte. Later werd hij naar huis gestuurd. Het was allemaal erg op effect berekend, net als in de koffiebar Two I’s in het Londense Soho — naar wordt beweerd de plaats waar Tommy Steele ontdekt is. De eigenaar ervan was ene Paul Lincoln, ook bekend als worstelaar onder de naam Dr. Death. Aan de muren van de bar hingen overal reusachtige grote foto’s en handtekeningen van sterren, zoals Lincolns lievelingsontdekking Wee Willie Harris. Harris was een nogal lelijke, bleke jongeman die een mengelmoes van jazz en rock zong. Lincoln had hem ertoe gebracht zijn haar te laten groeien en oranje te verven. Zo werd Harris, in 1957, de eerste langharige rockzanger. Hij had een rood jasje aan, van een overleden rock-ster, en liet daarop in grote letters ‘Wee Willie Harris’ naaien — een idee dat rechtstreeks afkomstig was van het worstelen. Jack Good was verbluft en besloot ‘dat lelijke mannetje’ zo vaak mogelijk in zijn show te laten optreden. Zijn act leidde tot vragen in het parlement of het decadente gedrag van de moderne tieners nu ook nog werd aangemoedigd door de BBC. Harris, Tommy Steele, Terry Dene en de rest stelden muzikaal natuurlijk weinig voor. De meesten waren niet in staat een plaat te maken met de kracht en het lef van een Bill Haley of zelfs een Presley. Maar in Engeland waren het sterren. Ze waren op de televisie geweest en de moeite waard om naar te kijken. Bovendien was hun prestatie veel beter dan die van hun collega’s in Amerika. Omdat Presley c.s. nooit in Engeland kwamen, waren hun songs er vogelvrij. Terry Dene zong ‘All Shook Up‘ en de Engelse jeugd was er wild van. Tegen een dergelijke achtergrond lanceerde Jack Good, tv producer en rock & roll scout, een jongeman genaamd Harry Webb, die bekend en geliefd werd als Cliff Richard. Good zei hem dat hij zijn lippen smalend moest optrekken en opzichtige kleren moest aantrekken. Op het scherm leek het alsof Cliff zich volkomen natuurlijk gedroeg en de camera hem toevallig betrapte. In feite was zijn optreden het resultaat van eindeloos repeteren. Er was één bepaalde beweging waardoor Cliff beroemd werd: hij pakte zijn linkerbovenarm vast met zijn rechterhand en keek dan met een angstig beseffende blik rond. Good vertelt dat hij Cliff die blik had geleerd door te zeggen dat hij zich moest indenken dat hij bijkwam uit een narcose na met een scherpe injectienaald in zijn linkerarm te zijn geprikt. |