|
Benny Goodman had altijd genoten van kleine groepjes musici die erop los improviseerden. Al in 1929 had hij met een trio een plaat gemaakt en sinds die tijd had hij altijd een ‘band in een band‘ gehad, zelfs bij zijn grootste orkesten. De meeste swingorkesten volgden zijn voorbeeld —Tommy Dorsey had zijn Clambake Seven, Bob Crosby zijn Bob Cats, Artie Shaw zijn Gramercy Five. Het trio en het kwartet van Goodman staken echter boven alles uit vanwege de bezetting. Het trio was tot stand gekomen na een toevallige ontmoeting met de pianist Teddy Wilson. Goodman had een jam session met Wilson gedaan en dat klonk prima. Het klonk nog beter toen Gene Krupa erbij kwam, en met z’n drieën maakten ze een paar platen. Het trio speelde ook tussen de voorstellingen van de grote band van Goodman door voor radio-uitzendingen vanuit het Congress Hotel in Chicago. Enige tijd daarna zat de band in Californië. Teddy Wilson nam Goodman en Krupa mee naar een vriend, Lionel Hampton, die een nieuw instrument had leren bespelen, de vibrafoon. Hampton herinnert zich nog wat er op dat moment gebeurde: ‘Ik was aan het spelen en ineens zat Teddy aan de piano. Even later zat Benny naast me met zijn klarinet en het volgende ogenblik zat Gene aan de drums.’ Het Goodman Quartet was ontstaan. Het was een historische gebeurtenis toen Goodman met deze combinatie van zwart en blank op het muziekpodium verscheen. Hij doorbrak daarmee alle racistische taboes die er jarenlang hadden bestaan. Goodman kijkt er met enige ironie op terug. ‘Als de directeuren het ontdekt hadden, keken ze direct of er geen negatieve reacties kwamen. Toen ze zagen dat de handel gedijde en iedereen enthousiast was, waren ze volkomen bereid om mee te doen.’ Weer werd Goodmans voorbeeld door anderen gevolgd. Al gauw hadden Woody Herman, Charlie Barnett en Artie Shaw ook zwarte musici in hun orkest. ‘Ik ben vaak bedreigd door theaterdirecteuren,’ zegt Woody Herman, ‘Ze zeiden dat ze mijn contract zouden verscheuren als ik niet zorgde voor een lelieblank orkest.’ |