Page 8 - HetLaatsteOordeel

HOOFDSTUK 2

Ik zal het nooit vergeten. Ik was destijds stuurman op een schip dat elk jaar voor
het invallen van de winter de pelsjagers naar Groenland bracht. We brachten

ze er heen nog voordat de poolwinter de doorvaart kon verhinderen en bij het
eerste ijssmelten haalden we ze weer op, met hun voorraad pelzen die ze

verzameld hadden. Olav was een oude getrouwe, vele keren doorgewinterd in
het barre Groenland. Hij was geen prater, ook niet iemand die overliep van

levensvreugde. Maar jagen, ja dat kon hij als de beste. Ik mocht hem wel. Niet
als vriend meteen, maar meer als gewoon... als mens.

We hadden plaats genomen in Jörgensen’s werkkamer en ik was al met mijn
verhaal begonnen nog voordat de drankjes waren ingeschonken en de moderne

sigaret aangestoken was.

- Dat u de overledene wel sympathie toedroeg is zeer bewonderenswaardig, u
was de enige aanwezig op zijn begrafenis vandaag.

- Hij had zover ik weet geen enkele familie. Daarom zocht ik hem op zo nu en

dan, toen hij hier was opgenomen. Ik wilde hem niet laten verkommeren.
Iemand, zo vond ik, moest zich zijn lot aantrekken en dat heb ik gedaan. Of hij
dat ooit zo begrepen heeft, wil ik betwijfelen maar hoe dan ook... zo is het

gegaan.

De woorden zijn nooit helemaal afdoende en geven je slechts het topje van de
ijsberg van wat werkelijk omgaat in jouw wereld van gedachten en opborrelende

herinneringen. Ik zal ongetwijfeld Olav's verhaal duidelijk genoeg hebben
overgebracht zo goed en zo kwaad als de taal mij dat toeliet, maar onderwijl

spookte het tragische incident veel uitgebreider en meer beeldend door mijn
hoofd.

Olav was nooit meer dan een kennis geweest. Hij was de pelsjager in het hoge
noorden, ik de zeeman die hem daarheen bracht en voor de bevoorrading zorgde.

Er was geen duidelijke vriendschap tussen ons en toch... Wellicht wilde ik met hem
meeleven. ja ik wilde hem laten blijken dat er iemand was die nog om hem gaf.

Maar misschien zijn ze zinloos geweest, al mijn bezoeken.