Page 20 - HetLaatsteOordeel

- Ze smeren je in met zeehondenvet en dan een nacht in bed nat van de

hondezijk en het uitzweten zeker, bedoel je...

- Precies. En erger. Ik wacht meestal met ziek worden totdat ik weer thuis ben.

De avond verloopt zoals gewoonlijk met een gesprekje en kalmpjes aan de
voorbereidingen doen voor de volgende dag. Ze zijn nu al weer vier maanden op

Groenland. De eerste weken waren ze veelal samen op pad geweest om de
omgeving te verkennen en hun vallen te plaatsen. Olav had Gustav alles bijgebracht

wat nodig was om zelf zijn weg te vinden in het bevroren sneeuwlandschap maar
de taakverdeling betekende toch veelal dat Olav er op uit ging en Gustav in het

huisje bleef. Voor het slachtwerk dat ook gedaan moest worden.

Dat Gustav, los van zijn plezierige karaktereigenschappen als compaan, ook

werkzaam was geweest in een slachthuis was zeker voor Olav van invloed geweest
om hem mee te nemen. De jachtopbrengst moest natuurlijk worden ontdaan van

de vacht die in de winter het dikst was en terug in Denemarken veel geld kon
opbrengen; het vlees van de gedode dieren diende als maaltijd en voer voor de

honden of als aas in de vallen.

- Ik ben morgen weg voor wat langere tijd, ben een ijsbeer op het spoor en ik

weet niet waar-ie me heen voert.

- Stuur een brief. Wanneer moet ik me zorgen gaan maken?

- Dat zal wel meevallen, denk dat ik één keer een bivak doe als het kans van

slagen geeft, hooguit twee. Maak je geen zorgen, ik weet wat ik doe.

De volgende morgen was Olav al vroeg weg met de slee en alle vier de honden.

Ook al zou hem onderweg iets overkomen dan nog zou Gustav met geen
mogelijkheid er op uit kunnen gaan om hem te gaan zoeken. Maar de ijsbeer wordt
inderdaad geschoten en twee noorderdagen later keert Olav alweer terug met zijn

zware vracht.

Vanuit de verte kan hij zien dat er geen rook uit de schoorsteen komt, dichterbij
gekomen weet hij onmiddelijk dat er niets in orde is. Hij parkeert de slee en pakt

zijn wapen. Behoedzaam loopt hij naar het huisje, angstvallig opent hij deur, blijft
in de deuropening staan en neemt de binnenkant van het huisje in ogenschouw.
Op zijn brits ziet hij Gustav liggen. Onmiddelijk zet hij zijn geweer in de hoek en

loopt vloekend naar hem toe.