Page 18 - HetLaatsteOordeel

Dat was als kapitein meestal mijn routine bij het verlaten van een bestemming. Ik

had Olav al meerdere keren op die plek afgezet dus het zal wel niet meer dan een
stevig handdruk zijn geweest en enkele afscheidswoorden zoals “hou je taai” en
“zie je na de winter weer”. Ik kon natuurlijk toen niet weten wat ik enkele maanden

later daar weer zou tegenkomen...

Wonderbaarlijk dat iemand zich nog zoveel kan herinneren van iets dat een half
leven geleden is gebeurd. Misschien dat de slaap ook als een hypnose kan werken
en je vrij laat rondwaren op het zolderkamertje van jouw gedachten, daar waar

de vergeten dingen opgeslagen staan, het grote archief van de persoonlijke
herinneringen. Ik kon niet meer weten of ik sliep en het droomde, of vaag wakker

nog in sluimerland was en daadwerkelijk het me allemaal weer kon herinneren.

Het was een zeer vermoeiende dag geweest. Eerste de treinreis van enkele uren,
de begrafenis, het gesprek met de directeur van de inrichting, de drankjes tijdens

dat gesprek en de vele glaasjes die volgden daarna in het hotel-café. Lag ik al in
bed nu?

Ja gelukkig, ik lig in bed en naar het schijnt heb ik mijzelf ook uitgekleed en wat
nachtkleding aangetrokken. Ik weet niet meer hoe mij dat gelukt is, het zal de

routine zijn die er altijd voor zorgt dat je ook zonder enig wereldlijk besef toch
nog het hoogst noodzakelijk kunt blijven doen.

Buiten giert de wind, het is volop winter en ik weet dat de kamertemperatuur

diep onder nul is maar gelukkig lig ik dik ingepakt onder een laag dekens in bed.
Ik moet er niet aan denken nu daar buiten op wild te gaan jagen of de vallen
die zijn neergezet te gaan controleren of het misschien een arme poolvos of

sneeuwkonijn gevangen heeft…