Page 30 - Mozaiek6

Op deze plaats moet nog een beroemde Spaanse naam worden genoemd: die van de
Sevillaan Manuel Garcia (1775-1832), die eigenlijk Manuel del Popolo Vicente
Rodriguez heette, doch zich als zanger naar zijn stiefvader noemde. Deze Garcia liet
de wereld 18 Spaanse, 21 Italiaanse en 8 Franse opera’s en zangspelen (’tonadillas’)
na, waarin veelal Spaanse elementen van handeling en muziek een grote rol speelden.

Hij trad bij de Italiaanse opera in Parijs
met veel succes op, bereisde Italië, waar
Rossini (1792-/868) de rol van Almaviva
in zijn 11 Barbiere di Siviglia op zijn stem

schreef en bovendien daarin een van
Garcia’s populair geworden melodieën
gebruikte; hij maakte een succesvolle
tournee door Noord- en Midden-
Amerika (in Mexico werd hij eens door
rovers totaal uitgeschud) met een eigen
troep: het Amerikaanse continent leerde
Een laryngoscoop is een medisch instrument dat wordt
gebruikt voor het inspecteren van het strottenhoofd, door hem de Barbier en vele andere
de larynx. Een laryngoscoop wordt dan met name opera’s voor het eerst kennen, maar ook
gebruikt om een buisje (endotracheale tube) te
plaatsen in de luchtpijp (trachea), dit heet intubatie. de fenomenale zangkunst van zijn 17-
Het onderzoek met de laryngoscoop als zodanig heet jarige dochter (en leerlinge) Maria
laryngoscopie.
Felicita, door haar eerste huwelijk Maria
De eerste laryngoscopen waren voorzien van een Malibran.
lampje dat dicht bij het uiteinde van de spatel was
gemonteerd. De elektrische verbinding tussen handvat
en lampje wordt gevormd door een draadje dat door Haar 13 jaar jongere zuster Paulina
de spatel of een metalen buisje aan de buitenzijde
daarvan wordt gevoerd. Deze methode wordt nog evenaarde haar in veelzijdigheid en
steeds toegepast ondanks de bezwaren: de warmte wereldberoemdheid als Pauline
die het lampje ontwikkelt en de kans op elektrische
storingen. De tweede methode is het plaatsen van het Viardot-Garcia. De zoon van Manuel
lampje boven in het handvat en het licht via een bundel Garcia, ook een Manuel, werd maar
glasvezels te geleiden naar het uiteinde van de spatel.
Dit zijn 'koudlicht'- of 'fiber-optiek' laryngoscopen - even 101 jaar oud, als een der grootste
dikwijls aangeduid met FO - genoemd. De spatels zangpedagogen van alle tijden; hij was
worden via een genormaliseerd kliksysteem op het de uitvinder van de ’laryngoscoop’
handvat bevestigd. Zodra de spatel in positie wordt
gebracht gaat het lampje branden. (1854), het instrument waarmee men de
stembanden in het strottehoofd kan
De meer moderne methode is de video-laryngoscopie,
waarbij er een cameralens op de voorkant van de 'spiegelen’ en aldus hun toestand en
spatel zit. De hierdoor opgenomen beelden worden w e r k i n g
op een extern scherm weergegeven, waardoor er
geen rechtstreekse zichtlijn meer nodig is om het o n d e r -
inbrengen en het strottenhoofd te kunnen bekijken. zoeken.
Daardoor is veel minder druk nodig voor het inbrengen
van de laryngoscoop en geen voor het inbrengen van
buisjes voor bijvoorbeeld beademing of afzuigen.
Zeker in acute situaties, waarin men geconfronteerd
wordt met een onbekende patiënt met een onbekend
letsel, kan dit grote voordelen met zich brengen. Het
risico op het onbedoeld toebrengen van extra schade
aan de patiënt is daarmee namelijk vele malen kleiner
dan bij de traditionele methodes.