Page 28 - HetLaatsteOordeel

Ik wist dat ik een sterfgeval moest aangeven bij de autoriteiten met zoveel details

als maar mogelijk. Het lichaam in het graf zou niet mee teruggaan maar moest
helaas toch worden bekeken voor een vermelding van de doodsoorzaak.

Bij het weghalen van de keien op het graf werd het gruwelijke ons al snel
duidelijk: een groot gedeelte van het hoofd van Gustav was verdwenen. De

vrieskou had er voor gezorgd dat het lichaam in een bevroren toestand nog
volledig in tact was, hard en stijf maar voor het oog nog net zo onaangetast als

vlak na het intreden van de dood. Met uitzondering natuurlijk van het hoofd
waarvan de helft bijna was weggerukt of afgeschoten, stukgehapt misschien door

een ijsbeer of ander vraatzuchtig beest. Alleen Olav wist hoe het gebeurt was.

We besloten het voorlopig maar af te wachten totdat Olav het ons zelf zou gaan

vertellen en we besloten het lichaam onder de keien te laten maar dit keer wat
steviger toegedekt. Een van de bemanningsleden stelde voor dat hij de kuil wat

dieper zou uitgraven en dat leek mij een goed idee. Binnen enkele weken zou ook
de grond hier weer ontdooid zijn en met niemand in de buurt voor toezicht
zouden de wilde beesten en het weer vrij spel hebben met het graf, hoe goed ook

toegedekt. Ook een houten kruis met opschrift was wel het minste dat wij

konden doen. Het lijk mee terug nemen naar Denemarken leek mij geen optie;
het zou ontbonden aankomen en ik zag geen mogelijkheid om het afgezonderd
van de rest van de lading en de bemanning en passagiers veilig in het ruim een

plaats te geven. Bovendien zou het bij aankomst in Denemarken ongetwijfeld
problemen gaan geven om het lichaam een normale begrafenis te bezorgen. Iets

wat ik niet als mijn taak zag en ik me ook niet kon veroorloven. Het volgende
tochtje stond reeds op de agenda onmiddellijk na afronding van ‘t Groenland
reisje. En ik was al achter op mijn schema. Verder werd ook nog een zeebegrafe-

nis overwogen maar uiteindelijk leek een gegraven graf ons toch het beste, op de
plek waar hij het leven gelaten had.

Terug in de hut was Olav nog steeds niet aanspreekbaar maar wel opgestaan

van het bed. Het schip moest twee dagen later alweer op een andere bestem-
ming zijn en ik probeerde hem duidelijk te maken dat wij zijn spullen en handel

met de sloep naar het schip gingen brengen, met of zonder zijn aanwijzingen. Het
overbrengen zou zeker enige uren in beslag nemen en helaas, er was haast bij.