Page 31 - HetLaatsteOordeel

Ik heb deze woorden toegevoegd aan het logboek zoals de autoriteiten dat nu

eenmaal van een kapitein verwachten. Had Olav zijn geweer afgeschoten nadat
Gustav al dood was ? Ja natuurlijk, maar hoe was Gustav dan de eerste keer dood
gegaan? Een ziekte? Een ongeval? Of misschien toch een noodlottige ruzie? Ik

had tenminste het lijk van Gustav op nog meer schot- of steekwonden moeten
controleren. Nog beter was natuurlijk als het lichaam was meegenomen naar

Denemarken als bewijs maar dat zou de terugreis uitermate ongemakkelijk
hebben gemaakt met zulk een bijgelovige bemanning; trouwens, het lichaam zou

zo goed als geheel ontbonden zijn aangekomen dus veel had dat niet uitgemaakt
waarschijnlijk.

Wel werd duidelijk dat zonder enig hard bewijs voor handen het niet mogelijk
was om tot een sluitend oordeel te komen. Het waren mijn logboek vermeldingen

en de zwijgende Olav als de beschuldigde tegenover de rechter, die uiteindelijk
toch maar, zoals dat van hem verwacht werd, een straf uitsprak: levenslang. Niet

dat het er nog veel toe deed want Olav was inmiddels ook door de artsen officieel
krankzinnig verklaard - hij werd voor zolang zijn leven nog zou duren op een
psychiatrische afdeling geplaatst met dwangverpleging, medicatie en terbeschik-

kingstelling van de medische en psychische wetenschappen zo er interesse mocht

zijn bij de geleerde onderzoekers om zijn psychische gesteldheid te mogen analy-
seren.

Verdere onderzoek naar de persoon van Gustav leidde tot niets. Het adres
waarmee hij zich had aangemonsterd bleek niet te bestaan, niemand in de verre

omtrek bleek ooit van hem gehoord te hebben. Ook de gemeentearchieven
leverden geen bruikbare informatie op. Gustav leek nooit bestaan te hebben en
mijn vermoeden was dat hij mij een fictieve naam en adres had opgegeven.

Misschien was hij op de vlucht geweest voor een misdaad of vanwege gokschul-
den.

Ikzelf vertrouwde op Olav en begon tijdens het proces te geloven dat wat hij mij

op het schip zo plotseling had toevertrouwd ook werkelijk de waarheid kon zijn:
Olav was ziek geweest, misschien zelfs ongeneeslijk ziek. Hij had misschien zelfs

de overwintering op Groenland uitgekozen om daar te sterven. Wat ook gebeurde
waarna Olav, overmeesterd door eenzaamheid, het dode lichaam later weer had
opgegraven. En uiteindelijk had hij toen het schot afgevuurd, waarna hij de

waanzin er van begon in te zien, de waanzin die daarna nooit meer uit zijn hoofd
wilde gaan en blijvend werd.