Page 22 - PanoramaDerMuziek

De poëzie der minnesanger heeft trouwens een sterker religieus karakter dan die der
troubadours, voor wie eigenlijk de liefde religie geworden was en die zich over het
algemeen weinig om kerk en hiernamaals bekommerden. De minnesanger
daarentegen zijn betere christenen en hun muziek houdt sterker dan die der Franse
voorgangers verband met het officiële kerkgezang, het Gregoriaans, ja dikwijls ontlenen
zij daaraan zelfs hun melodieën, zoals b.v. Reinmar von Zweter in zijn „salve regina

mater misericordiae”.

Waar de minnesanger de aardse liefde bezongen, huldigden ook zij meestal het
Platonische ideaal der hoofse kunst. Sommigen echter sprongen uit de band: Neithard
von Reuenthal, Heinrich von Ofterdingen en Tannhauser. Zij golden
dientengevolge als hoogst ondeugdzame lieden en om de personen van beide
laatstgenoemden vormden zich sagen, die hun losbandigheid onderstreepten. Van
Heinrich von Ofterdingen heet het dat hij bij de zangers- wedstrijd op de Wartburg
door zijn verheerlijking der aardse liefde zozeer aanstoot gaf, dat hij bijna gedood
werd.

Tenslotte kreeg hij gelegenheid zijn leven te beteren en een pelgrimstocht naar Rome
te maken. Van Tannhauser zong men dat hij zijn intrek genomen had in de Venusberg
bij Vrouw Holda (Venus) en er zeven jaren was gebleven. Toen voelde hij berouw en
maakte een pelgrimstocht naar Rome, doch .de paus, ontzet over zoveel zonden,
verklaarde dat eerder de staf die de pelgrim in de hand hield weer opnieuw ontluiken
zou dan dat een dergelijke zondaar vergiffenis zou kunnen vinden. Tannhauser keerde
terug naar de zonde van de Venusberg, maar aan zijn staf ontloken nieuwe bladeren,
tén teken dat de hemel hem vergeven had. Beide sagen en de tegenstelling van
sensuele en ideële liefde verenigde Wagner in zijn Tannhauser oder der Sangerkrieg

auf der Wartburg.

In tegenstelling met de troubadours en trouvères, die niettemin ontegenzeggelijk het
voorbeeld voor de Duitse ridders geweest zijn, zongen de minnesanger hun liederen
zelf, zich op een instrument begeleidend. Zij maakten dus geen gebruik van jongleurs
en versmaadden het niet geld en goederen aan te nemen. Alleen gedragen kleren
weigerden zij, dat was goed voor speellieden. Wel kregen zij dikwijls paarden en zelfs
leengoederen, de droom van alle minder goed gesitueerde minnesanger. „Ich hab ein
Lehen alle Welt, ich hab ein Lehen” .roept Walther von der Vogelweide verrukt uit
als de keizer hem een klein landgoed in de buurt van Würzburg in leen geeft.

Neithart von Reuenthal kreeg van keizer Frederik den Strijdbaren een huis in erfpacht,

waarvan hij echter zoveel huur moest betalen, dat hij zijn familie nauwelijks in het
leven kon houden.