Waar gebeurd: vier studenten zijn aan het kamperen. Op een nacht zien ze recht boven hen een ovaal object met allemaal flikkerende lichtjes. Daarna hebben ze allen het gevoel dat er enige tijd is verlopen zonder dat die echt geleefd is. Er was volgens de jongeren, geen sprake van alcoholgebruik…
Als ze jaren later vanwege psychische stoornissen onder hypnose worden gebracht komt de waarheid naar boven. Gedurende hun periode van “verloren tijd” zijn ze naar een ruimteschip getransporteert waar ze door vreemde maar mensachtige wezens zijn onderzocht.
Het menen zien van zo’n Onbekend Vliegend Object (OVO) is van alle tijden. In de oudheid waren het door paarden voortgetrokken strijdwagens, later de vliegende zeilschepen. Aan het einde van de 19e eeuw worden er overal in Amerika de “vliegende sigaren” waargenomen. In de jaren dertig van de vorige eeuw komen uit Zweden meldingen van “spookvliegtuigen”. Zinsbechoogeling? Het resultaat van zwaar tafelen en een nazit bij volle maan in de tuin?
In 1947 viel de term “vliegende schotel”. Nadat een piloot vanuit zijn cockpit een vreemd object had gezien dat nergens in de boeken vermeld stond. De alcoholtest werd niet gedaan, maar niemand twijfelde aan zijn woorden. De wereld vond het waarschijnlijk weer spannend een mysterie te hebben. Daarna kwamen overal de verhalen los van ontvoeringen door buitenaardse wezens. En dat is tot op de dag van vandaag nog steeds het geval.
Het fenomeen van de buitenaardse ontvoering is dus typisch een verschijnsel van de nieuwe tijd. Sinds, zeg maar, de Tweede Wereldoorlog. Maar wat zijn dan de ervaringen? De meeste van deze ontvoeringen vinden plaats op afgelegen plaatsen maar er zijn ook gevallen bekend van mensen die opgestraald werden vanaf hun bed. Volgens degene die ontvoerd zijn kunnen de buitenaardse elke kleur en vele vormen aannemen. Maar meestal beschrijft men ze als klein van stuk, crême- of grijskleurig, zonder haar, en met opvallend grote, zwarte ogen. Ze kunnen door muren wandelen en zijn in staat iemand ter plekke als bevroren aan de grond genageld te laten staan. De ontvoeringen hebben meestal te maken met biologisch onderzoek. De wezens lijken daarbij in het bijzonder geinteresseerd te zijn in onze voortplanting en manier van denken. De “patient” ligt daarbij meestal, als verlamd, in een witverlichte kamer op een soort van operatietafel.
Mocht je denken: ga toch weg, het zijn gewoon de hallicunaties van een stel onevenwichtige lieden. – te weinig om handen, teveel naar verkeerde films gekeken, te lang gedacht: waarom gebeurt er nooit iets spannends in mijn leven? – dat is niet waar.
Ontmoetingen met wezens uit de ruimte beperken zich niet alleen tot het Westelijk halfrond. Een Afrikaanse sjamaan (soort van priester in een stamcultuur) beweerde nog niet zo lang geleden dat hij zijn hele leven al contact had met de “matinda”, de “Apen uit de hemel”. Deze man had geen andere opleiding dan dat wat hem tijdens die momenten van trance en contact met de voorvaderen aan kennis was overgeleverd. Hij had, totdat een team van universitaire onderzoekers hem vond, nog nooit een blanke gezien. Laat staan dat hij wist van de maanlanding, onze raketten en ruimtestations. Dat de mens inmiddels voorbij de aardse atmosfeer en in de ruimte was gereisd. Dat de planeten – de wat? – hun naam hebben gekregen van de Romeinen. De wie? De onderzoekers wisten genoeg: we zijn verkeerd bezig. Momenteel is het onderzoek naar buitenaardse ontmoetingen dan ook hoofdzakelijk gericht op de overeenkomsten tussen de verschillende culturen in de beschrijving ervan. Dit om elk verband met een “moderne gekte” uit te sluiten.
Hoe dan ook, en wat overmorgen dan wel allemaal voor ons in petto mag hebben: een verhaal is een verhaal bedacht, is een een poosje weg naar een andere belevenis dan het alledaagse, is zinsbechoogeling met woorden. Is ook een beetje … een ontvoering.
Zo’n verhaal gaat nu beginnen.
“>