De ruimte. Een schip. Niet het vaartuig met de masten, de boeg en het achtersteven dat de oceanen bevaart maar een schotelvormig object tot nog toe ongedefinieerd. En vliegend. Niet met vleugels en dankzij de luchtdruk in staat zich door de atmosfeer te bewegen, maar voortgedreven door een stuwkracht tot nog toe niet ontdekt of tot ontwikkeling gebracht.
Aldus: een vliegende schotel. Niet een door een stormvlaag losgerukte satellietontvanger of een bij het discuswerpen te hoog opgegooide schijf maar wel daarop lijkend en dan – als afmetingen er nog toe doen in het onmetelijke universum – heel veel groter. Ongelooflijk veel groter.
En met raampjes rondom. Ontelbaar veel. Als we dichterbij een kijkje gaannemen zien we, in een soort van koepeltje bovenop de schotel, naar het voorbeeld van het schip de “brug” dan maar genoemd, drie buitenaardse wezens. Zeer buitenaards, mag je wel zeggen. Nog nooit heeft iemand zoiets vreemdsoortigs in het echt gezien. Of is, als hij daarover verhaalde, serieus genomen. Eerlijkheid gebied te zeggen dat dat laatsteeigenlijk meer het geval is. Al heel lang gaan er geruchten maar nog nooit waren daar ook de bewijzen. Maar dat doet nu niet zoveel terzake: de toekomst zal het ons leren. Tot dan, zo mag je hopen, zul jij nooit met eigen ogen deze wezens hoeven waar te nemen. Want dan zul je nooit meer dezelfde zijn en met ongeloof verder moeten leven. Vrees niet, je zit in een bedacht verhaal en samen verbeelden we ons maar wat…
De verklaringen van degene die menen ooit eens deze wezens ontmoet te hebben, getuigen allen van een klein mannetje – er is nochthans geen duidelijkheid hoe het vrouwtje valt te herkennen – met een nogal groot hoofd. Wat onmiddelijk opvalt zijn de steenkoolzwarte, zeer doordringende en ongewoon grote ogen. De mond is een zuinig streepje dat nooit lacht of zelfs maar lijkt te bewegen. De huid doet denken aan het cremekleurige wit van bijvoorbeeld een champignon, de eetbare paddestoel. In verhouding tot de lengte van het totale lichaam zijn hun armen vrij lang; de handen hebben drie knokkige stengels als vingers. Verdere bijzonderheden: allen gaan gekleed in een wit gewaad, de algehele uitstraling is volgens de verklaringen enigszins grimmig maar niet vijandig.
Net zo zien onze buitenaardlingen er uit. Met één verschil: hun huidskleur is groen. Wellicht kent hun soort ook verschillende huidskleuren: wit, grijs, groen, blauw, paars… Zullen we het ooit zeker weten?
“Planeet in zicht”, laat de eerste telepatisch weten.
Buiten de koepel, in het panorama van ruimtelijk zwart en duizenden flikkerende lichtpuntjes valt nu ook een stip te ontwaren die alsmaar groter wordt. Na een lange reis van vele lichtjaren, door de Tunnel van Tijd, bij Orion linksaf en op de zwaartekracht van de planeten Jupiter enNeptunes verder, zijn ze nu bijna op hun plaats van bestemming. Nog enkelminuten en alles wat de vreemde wezens vanuit het ruimteschip zullen zienis een grote, ronde en blauw licht uitstralende discobal met als compaan een kleiner object, de maan.
“Memo de opdracht”, communiceert een ander bewegingloos waarop de derde met één van zijn drie vingers de juiste knoppen van het paneel voor hen activeert. Een stem begint te spreken in een onverstaanbare taal:
“De Aarde. Middelgrote planeet in het zonnestelsel SOL. Herkenbaar aan een blauwachtige gloed, vanwege het overvloedig aanwezig zijn van water. Belangrijkste bewoners: de Mens. Evenals ons een tweevoetig, rechtopstaand wezen met schelpen aan het hoofd om te horen. Bijna niet teonderscheiden van de Aap, een andere bewoner van deze planeet. Uw missie:Ga na of deze Mens na een een evolutieperiode van twee miljoen jaren voldoende is ontwikkeld om contact mee te maken. Wees uiterst voorzichtig! Uw missie is niet bedoeld de bewoner van deze planeet reeds nu al op te nemen in onze Coalitie van Hogere Intelligenties. Wel moeten de drie Hamvragen gesteld worden aan drie exemplaren van deze wezens. Maar we gaan er nochthans niet vanuit dat de juiste antwoorden gegeven zullen worden. Succes!”.
De drie, van het hoogste gezag op het schip, weten precies wat hen te doenstaat. De briefing is duidelijk, de strategie bepaald en het doel in zicht. Het is dan ook voor hen niet de eerste keer; vele missies met dezelfde opdracht zijn reeds volbracht, sommigen met inderdaad een nieuwe toevoeging aan de Coalitie, anderen helaas minder succesvol. Om partij te zijn dient de soort, hoe vergevorderd ook met hun beschaving, de waarborg kunnen geven dat het eigen bestaan ten volste begrepen wordt. Ethisch, filosofisch, biologisch, natuurkundig en wat al dies meer. De drie Hamvragen zijn daarbij het laatste examen:
– Wie – of wat – heeft u geschapen? En waarom?
– Waar eindigt het Universum?
– Wat was er eerder: de kip of het ei?
De antwoorden staan niet vast. Een speciale commissie van groene wijze mannetjes heeft de taak deze antwoorden te bestuderen en het niveau van hogere intelligentie te bepalen. Nodig is ook voor de geloofwaardigheid van ons verhaal hierbij te vermelden dat de antwoorden op de Hamvragen afkomstig moeten zijn van persé, heel persé!, drie willekeurige exemplaren van de soort. Dit omdat het gaat om de algemene verbreiding van deze intellectuele begaafdheid; de geniale eenling die in daad, woord en geschrift al het nodige heeft aangeleverd is niet belangrijk.
Inmiddels is het ruimteschip de atmosfeer van de aarde binnengedrongen. Tijdens de voorbereidingen voor de missie is gekozen, willekeurig, met een groene vinger blindelings op de wereldkaart gezet, voor lengte- en breedtegraad 38/56. Hoe toevallig! Dat is exact de plek waar Hunnebed “DeKniphorst” gelocaliseerd is, verscholen in de bossen boven het dorp Anloo, op loopafstand van Paal 33 waar juist op dat moment een huifkar bezig is zich te parkeren…