Page 9 - Moonpub Magazine Nbr. 3

Maar noem de namen muzak, easy listening of zelfs “contempora-

ry instrumental” en je zal ongetwijfeld opmerkingen horen als: saai,

niet echt, te gladjes, enzovoort. Al deze reacties lijken voort te

komen uit een cultureel vooroordeel dat enerzijds de eerlijk, op

rechte en echte muziek omhoog prijst en anderzijds deze achter-

grond “muzak” verwerpt.

Maar in deze verlichtende tijden, nu wij toch allemaal geacht worden nadenkende

wezens te zijn, is misschien dat vooroordeel niet helemaal terecht meer. Na deccenia van

rock muziek, stampende disco beats en ook opgedreunde, monotone raps lijkt het alsof

de muziek die niet deze faceten heeft als “slecht” word aangehoord. En dat - helaas - doet

mij enigszins denken aan "zombies" wat toch niet bedoeling is van de muziek en haar vele

muzikanten. Er moet natuurlijk ook plaats zijn voor andere soorten muziek dan alleen het

populaire. Maar gelukkig zijn er ook artiesten die in deze meer op de achtergrond

opererende stijl uitermate creatief zijn geweest: denk bijvoorbeeld aan Brian Eno, Percy

Faith, artiesten die het toch gelukt is hun "wallpapers of sound" meer naar de voorgrond

te brengen.

Sinds de opkomst en acceptatie van "muzak" zo’n halve eeuw geleden is bij dit soort

muziek de filosofie erachter - en ook het wetenschappelijk onderzoek ernaar: de musico-

logy - niet stil blijven staan: het is al lang niet meer zomaar het achtergrondmuziekje en

heeft zich gaandeweg ontwikkeld tot een volwaardige muziekstijl. Maar wat onder-

scheidt nu deze muziek van de andere soorten muziek? Meestal is deze "muzak" een

soort van kunstzinnig gearrangeerd mozaiek van harmonieen en melodieeen, metrono-

mische herhalingen, met muzikale patronen die ongemerkt in elkaar overlopen, vol met

hypnotische violen, harpen, celestes and andere muziekinstrumenten die enigszins aan
de "hemel" doen denken, met allerlei vage harmonieeen die, naar het aanhoort, afkom-

stig zijn van een mysterieus, onherkenbare bron maar toch eigenlijk ook niet helemaal zo

“random" klinken, zoals bijvoorbeeld improvisaties. Het laat toch patronen horen die aan

composities doen denken. Sommigen durven zelfs te beweren dat het eigenlijk meer

muziek is dan wat wij gewoonlijk onder daaronder verstaan.

De mood music geeft ook een ander soort van luisterervaring. De psycho-analist kan je

vertellen dat dit soort van muziek de aandacht wegneemt van de inhoud van de muziek

en ons meer meevoert naar een soort van surrealistische wereld. Dit soort van muziek

inspireert ons om de alledaagse saaiheid wat op te fleuren en aangenamer te maken; de

klanken van deze achtergrond muziek zijn - net als bij een Hollywood film - eigenlijk als

de begeleidende soundtrack bij de filmbeelden van ons eigen leven. De muzak volgt

probleemloos (vanwege het gemis van elke muzikale inhoud die haar eigen is) de stem-

mingen en gedachten die bij ons naar boven komen zonder echt opdringerig te zijn en

geleidelijk aan geeft het ons het idee dat we in een droomwereld leven.