Page 43 - MoonpubMagazine2
P. 43

Commentaar David Zinman, dirigent



                                                                     Met de 2e symfonie ontwikkelt Beethoven de concepten die


                                                                     hij al was begonnen met zijn vroegste string-kwartetten (bv.

                                                                     Opus 18). Zijn kamermuziek was ten tijde van de 2e symfonie


                                                                     meer ontwikkeld dan zijn symfonieën; nieuwe vormen ont-


                                                                     stonden bij elk nieuwe compositie voor het kleinere orkest.

                                                                     Maar de symfonieën lagen nog wat achter en de 2e is nog


                                    steeds niet zo revolutionair als bv. de daarop volgende en lijkt een vervolg op

                                    de 1e symfonie.



                                    Een van de sterkste punten van de 2e symfonie is het herhaaldelijk gebruik


                                    van het ritme-motief - een soort van ritmische variant van de Hauptstimme

                                    dat overal aanwezig lijkt. Het laat een haast obsessief gebruik horen van de


                                    Doppelschlag en enige andere effecten zoals de subito piano die zeker onge-


                                    woon geklonken moeten hebben in die periode. Maar dat geeft het nog niet

                                    die klasse van de Eroica die veel meer het innerlijk van Beethoven laat horen


                                    dan deze 2e symfonie.



                                    Het lange voorstuk, de 1e movement vertelt ons dat de componist meer bezig


                                    is geweest met de constructie van het werk dan met het emotionele van de

                                    muziek. Het is ongetwijfeld een fabuleus, klassieke symfonie, een briljant werk


                                    ook - waarschijnlijk gecomponeerd om weer verder te kunnen met nieuwe

                                    ideeën.



                                    Het is geen humoristisch werk volgens Haydn maar het heeft wel humoristi-


                                    sche onderdelen, bijvoorbeeld het Scherzo dat sowieso een ongebruikelijk is

                                    in alle opzichten.



                                    Ik heb bij de uitvoering van dit werk altijd de metronoom-aanwijzingen van


                                    Beethoven zelf geprobeerd te volgen. Bij Het Allegro con brio geeft de metro-

                                    noom 100 aan en iedereen zegt altijd dat dat te snel is maar dat is natuurlijk


                                    niet waar. Je moet de puls van het stuk volgen en dan voelt 100 niet aan als


                                    een verkeerd tempo.


                                    Wanneer je de metronoom volgt strak het 1234-tellend, ja dan kan het mis


                                    gaan, de kleine details en fraseringen geven het juiste tempo aan en zodra je


                                    die herkent dan leidt de rest zich als vanzelf . Als je de tempi van Beethoven

                                    respecteert zo goed als dat maar mogelijk is dan zul je bemerken dat de hele


                                    structuur van de symfonie goed in elkaar past.
   38   39   40   41   42   43   44   45   46   47   48