Page 44 - MoonpubMagazine2

De slow movement is in feite helemaal niet slow: het is meer een romanza,

alweer naar voorbeeld van Haydn. Met de metronoom aanwijzing op 92 is

het decennia lang meestal te langzaam gespeeld. Het kan bijna gespeeld

worden als een menuet maar, nogmaals, het is - geheel volgens het karakter

van Beethoven's werk - niet echt een slow movement ondanks het label van

Larghetto.

Het Scherzo klinkt perfect met het tempo zoals Beethoven dat bedoeld heeft.

De Finale is inderdaad erg snel en lijkt technisch onmogelijk om het met dat

tempo te spelen maar het kan wanneer je Beethoven 's tempo volgt.

Beethoven werd naarmate hij ouder werd wat knorriger en meer begaan met

zijn persoonlijke problemen. Dit werk werd gecomponeerd toen hij voor het

eerst toegaf dat hij zijn gehoor begon te verliezen maar niettemin is de 2e nog

steeds naar voorbeeld van zijn eerdere werken; pas met de 3e symfonie

opende hij de nieuwe wereld van de klassieke symfonie en de 2e moet gezien

worden als de brug daar naar toe: het geeft een nieuw begin aan maar is ook

een voortzetting van het oude.

De 2e heeft misschien meer overeenkomsten met de 4e, de 6e en de 8e, een

soortgelijke overeenkomst lijkt er te bestaan tussen de 3e, 5e, de 7e en ook de

9e. De 2e kreeg nogal wat kritiek in Beethoven's tijd, het was allemaal een

beetje te obsessief voor de muzikale smaak toendertijd.

Elke symfonie is een wereld op zichzelf maar moet nooit los gezien worden

van de periode waarin het gecomponeerd werd: het staat altijd in relatie tot

de andere werken uit die periode.

Bron: BBC Music Magazine

Vertaling & Bewerking: John Hoeve