Page 36 - Moonpub Magazine Nbr. 3
P. 36
Het meisje hoort het dichtslaan van het portier van de auto en
meent dat de Tramp een rijk persoon moet zijn, wat meteen
ook het plot van de hele film aangeeft - een klein detail met
veel betekenis voor de film. Het is weer een voorbeeld hoe
Chaplin ook het geluid gebruikte voor zijn verhaallijnen; zelfs 4
jaar na de laatste stomme film en met de “talkies” inmiddels in
elk filmtheater op het grote doek, bewijst Chaplin nog steeds de
meester van de stomme film technieken te zijn maar nu ook
omgezet in geluidsmateriaal.
De beroemde bloemenmeisje-scene heeft veel emotie en
menselijkheid - een 2 minuten durende dialoog had dat
niet zo schitterend kunnen doen als de choreografie en
geluiden plus muziek van dit filmisch ballet.
In de scène waarin de Tramp en zijn dronken miljonair vriend
een chique nachtclub bezoeken, gebruikt Chaplin opnieuw zijn
muziek om de scene op te tillen naar een hoger creatief niveau.
In plaats van bijvoorbeeld een cartoonesk en chaotische score
met xylofoons en blazers arrangementen voor het accent bij de
gebeurtenissen op het scherm, maakt Chaplin gebruik van een
schitterend walsje compleet met strijkers. Opnieuw is het de
choreografie en de timing die zo perfect gesynchroniseerd
wordt met de muziek die de scène doet uitstijgen boven het
gewone slapstick werk. Dankzij zijn muziek lukt het Chaplin de
soms primitieve grappen en grollen (van bv. iemand in het
gezicht spuiten met soda sifon) een tweede laag mee te geven
die zeker hebben bijgedragen aan het voortgaande succes van
zijn films ook na het einde van de stomme film.
Modern Times is een film uit de periode van de Great Depressi-
on. Het is niet zozeer een politieke film die openlijk commen-
taar geeft op de gebeurtenissen maar meer een
maatschappelijke. Chaplin was een humanist in zijn overtuigin-
gen en er in zijn films is daarvan veel terug te vinden; zijn
grappen zijn niet enkel en alleen maar komisch, er zit veel
humaniteit in.
Zijn nu inmiddels tot standaard uitgegroeide song Smile is
hiervan een goed voorbeeld hoewel het zoveel pathos laat
horen dat het grenst aan overzoet melodramatisch gezang. De
tekst van dit lied is niet door Chaplin zelf geschreven maar
werd er 18 jaar later aan toegevoegd door de songwriters John
Turner en Geoffrey Parsons die wel de tekst geschreven hebben
aan de hand van de laatste scene en aftiteling van de film.
