Page 25 - Moonpub Magazine Nbr. 3

PETER GABRIEL: Het is zoiets als electriciteit en crea-

tiviteit is de stekker in het stopcontact. Je hebt als lied-

jesschrijver een antenne en je voelt soms letterlijk de

rillingen als je ergens goed in zit.

JONI MITCHELL: Als ik lang aan het schilderen ben, is het alsof mijn ge-

dachten stoppen. Als je me aan elektrische draadjes zou

vastbinden zou je misschien ontdekken dat ik een soort van

droomtoestand zit. Ik praat dan niet meer en van ergens ko-

men dan die onhoorbare stemmetjes of noem het kosmische

impulsen die mij zeggen: iets meer rood linksboven, graag.

Je denkt er niet bij na, schildert het rood en wacht op wat er

komen gaat. Soms heb ik hetzelfde met de muziek.

Bij mij gebeurt het dan meestal ‘s nachts en alleen terwijl ik als een soort van

mantra dat ene patroontje steeds maar weer zit door te nemen de drone zorgt

er dan voor dat de inspiratie wordt opgeroepen. Als je aan het schrijven bent

dan moet je afdalen in jouw onderbewustzijn en het kan wel eens angstig zijn

daar, als in een enge droom. Maar als je dat afdalen aankunt, aandurft en er

mee om weet te gaan, dan kun je rekenen op heel veel zelfkennis. En dat geeft

je dan weer de nodige mensenkennis wat noodzakelijk is bij het liedjesschrij-

ven. Op die manier gesteld is het schrijven een fantastische psychotherapie,

hoewel soms best wel beangstigend.

SINEAD OCONNOR: Mijn dagelijkse leven is nogal onstui-

mig, ook emotioneel. Ik vind dat niet eng maar er gebeurt

van alles, 24 uur per dag. Dus ik ben voortdurend bezig me

af te vragen hoe dat nu allemaal zit. Steeds weer vraag ik mij

af wat ik er wijser van wordt. En regelmatig moet ik dan

weer, voor een beetje orde in de chaos, het op papier schrij-

ven om daarna te kunnen zeggen: ja, zo voel ik mij!