Page 18 - MoonpubMagazine2

Jammer genoeg is het overgrote deel van onze prehistorische geschiedenis

nog zo goed als een onbeschreven blad met hier en daar een krabbel of noti-

tie van een belangrijke archeologische vondst en in de marge een aanteke-

ning van een enkel theorie. We turen ons suf over een landschap dat in

nevelen gehuld is.

In de vruchtbare gebieden tussen de Tigres en de Eufraat (wat wij nu als

Irak kennen) gebruikten de mensen van Alakad en Sumer de muziek om

hun dondergod Ramman en Ea, de heerser van het Diepe, te eren. Lach niet:

dit waren zeer ontwikkelde mensen. Terwijl de rest van de wereld nog over-

al in troepjes over de vlaktes zwerfden op zoek naar een grot met meer

ruimte en een beter uitzicht, wisten zij al hoe het land te irrigeren, kenden ze

een politieke samenleving en beoefenden ze de Astrologie. Ze bouwden

tempels waar complexe psalmen en andere versvormen werden gezongen,

daarbij begeleid door instrumentalisten die, naar het schijnt, in rang konden

verschillen: de naru mochten alleen oftewel een instrument te bespelen of

zich als zanger presenteren, maar nooit allebei tegelijkertijd want dan kwam

je in het vaarwater van de zammeru die dat wel toegestaan was.

Meer is ons echter niet bekend. We weten niets van de stemmingen die ze

gebruikten en of er misschien ook een notatiesysteem bestond. Het is zo

goed als zeker dat er ook buiten de tempel muziek werd gemaakt – mensen

hebben gedanst en gezongen in optochten – maar hoe deze muziek geklon-

ken moet hebben, wie de componisten waren en wat de emotionele uitwer-

king er van geweest moet zijn, dat is allemaal verloren gegaan.

De rivier onderwijl werd breder, dieper,

stroomde verder, kreeg vertakkingen…