Op een avond scheen de volle maan op de aarde.
Meester Vos maakte zijn gewone wandeling door
het bos en zag een paar Fazanten zitten in een hoge
boom, ver buiten zijn bereik.
De sluwe Vos zocht een lichte plek in het maanlicht
op zodat de Fazanten hem goed konden zien; toen
ging hij op zijn achterste poten staan en begon wild
te dansen. Eerst draaide hij rond zoals een tol,
daarna sprong hij op en neer en maakte allerlei
vreemde bokkensprongen.
De Fazanten keken als betoverd naar dit vreemde
spektakel. Ze durfden amper met hun ogen te knipperen
uit schrik om hem ook maar één ogenblik uit het oog te
verliezen.
Nu deed de Vos alsof hij in een boom wou klimmen,
liet zich dan vallen en lag stil, alsof hij dood was. Het
volgende ogenblik liep hij weer rond op zijn vier poten,
met zijn rug omhoog gekromd en kwispelend met zijn
pluimstaart zodat het leek alsof hij zilveren
lichtstippeltjes rondstrooide in het maanlicht.
Door deze vertoning werden de arme vogels zo duizelig
dat ze zich niet meer konden vasthouden aan hun tak en
één voor één naar beneden vielen, waarna de Vos hen opat.
CONCLUSIE
Teveel aandacht voor
gevaar kan gevaarlijk zijn.