Tussen twee hoge bergen lag een diepe ravijn en
onderaan in die ravijn stroomde een wilde bergrivier.
Over de ravijn lag een omgewaaide boom die de twee
bergen met elkaar verbond. De boomstam was zo smal
dat er niet genoeg plaats was om zelfs maar twee
eekhoorns tegelijk door te laten.
Op een dag stond er een geit op de ene berg en een
andere op de andere berg. Ze wilden allebei de ravijn
oversteken langs de dunne boomstam. De ene geit zette
haar poten op het uiteinde van de stam. De andere
deed hetzelfde aan het andere uiteinde. En stapje voor
stapje gingen ze naar elkaar toe, tot hun horens elkaar
aanraakten en ze niet meer verder konden.
Ze waren alle twee te trots en te koppig om toe te geven
en probeerden elkaar weg te duwen. En door zo te vechten
verloren ze allebei hun evenwicht en stortten neer in de
diepe ravijn, waar ze meegesleurd werden door de wilde
bergrivier.
CONCLUSIE:
Het is beter om toe te geven
dan jezelf door koppigheid in
het ongeluk te storten.