De Wezels en de Muizen vochten vaak met elkaar. Maar in
elk gevecht waren het de Wezels die de overwinning behaalden,
en ze namen altijd veel muizen gevangen om ze de volgende
dag op te eten.
De Muizen waren wanhopig en belegden een vergadering.
Daar zegden ze dat de Muizen altijd verloren omdat ze geen
leiders hadden. Ze stelden dus een groot aantal generaals
en commandanten aan, die ze kozen uit de meest
vooraanstaande muizen.
Om zichzelf te onderscheiden van de gewone soldaten, zetten
de nieuwe leiders trots een muts op hun hoofd met daarin een
paar pluimen. Daarna lieten ze de gewone soldaten veel oefeningen
doen zoals: in de rij gaan staan, marcheren, door het stof kruipen
en nog veel meer.
Toen de Muizengeneraals vonden dat hun leger sterk genoeg
was stuurden ze een oorlogsverklaring naar de Wezels. De
Wezels gingen daar graag op in, want ze hadden altijd grote
honger en waren verzot op Muizen. Onmiddellijk vielen ze het
Muizenleger aan. Al gauw bleek dat het aanstellen van generaals
en de vele oefeningen nutteloos waren geweest: de Wezels waren
sterker en de Muizen moesten lopen voor hun leven.
De gewone soldaten konden gemakkelijk wegvluchten langs kleine
gaatjes in de muur. Maar de generaals en commandanten konden
daar niet in omdat hun mutsen met pluimen in de weg zaten. Geen
enkele van hen ontsnapte aan de Wezels.
CONCLUSIE
Belangrijk willen zijn heeft zo zijn nadelen.