Er was ooit een Kat die heel waakzaam was. De Muizen
durfden amper hun neus buiten te steken uit schrik dat de
Kat hen zou opeten. Die Kat scheen tegelijkertijd overal te
zijn en altijd hield ze haar klauwen gereed om toe te slaan.
Tenslotte kwamen de Muizen niet meer uit hun holletje, en
de Kat zag in dat ze een trucje zou moeten gebruiken als ze
nog een Muis wilde vangen.
Op een dag klom ze op een legplank, stak een haar poot in
een lus van touw en liet zich zo neerhangen, met haar hoofd
omlaag, net alsof ze dood was.
Toen de Muizen een kijkje kwamen nemen en de Kat zo zagen
hangen, dachten ze dat iemand haar had opgehangen als straf
voor wat ze misdaan had. Zeer voorzichtig staken de Muizen
snuffelend hun hoofd uit hun holletje. Toen ze merkten dat de
Kat niet meer bewoog, kwamen ze allemaal naar buiten om
vrolijk de dood te vieren van hun grote vijand.
Maar opeens liet de Kat zichzelf vallen, en vooraleer de Muizen
van hun verbazing bekomen waren, had ze er wel drie of vier
opgegeten.
Nu bleven de Muizen altijd in hun holletje zitten. Maar de Kat
kreeg terug honger en bedacht een ander trucje om de Muizen
te foppen. Ze rolde zichzelf in tarwebloem tot ze helemaal bedekt
was met het witte poeder, waarna ze op de grond ging liggen met
één oog half open om de Muizen te kunnen zien.
En de Muizen begonnen terug buiten te komen. De Kat hield
zich klaar om een paar jonge Muizen te vangen toen er ineens
een oude Rat langs kwam die veel ervaring had met de valstrikken
van Katten en daardoor zelfs een stuk van zijn staart had verloren.
Vanop een veilige afstand riep hij naar de Muizen:
“Pas op! Dat kan er wel uitzien als een hoop tarwebloem,
maar voor mij lijkt het veel op een Kat. Ga niet dichterbij!”
CONCLUSIE
Wie slim is laat zich geen
twee keer beetnemen.