Zoals een hond vergeefs kan springen naar een worst,
sprong eens een vos vergeefs naar druiven.
Schoon zijn dorst aanzienlijk was,
bleek toch de tros niet te bereiken,
en zo begon de vos op Tantalus te lijken.
Met dit verschil, dat de 1 het volhield,
het was zijn straf,
terwijl de andere er gauw de brui aan gaf.
Waarop de dwaze vos, hoe meer de dorst hem kwelde,
teleurgesteld de druiven uit begon te schelden:
“Ik moet die dingen niet! Het is enkel vel en pit!
Ik wil wedden, dat er ook geen druppel sap in zit!”
CONCLUSIE
Dit is ‘t verhaal van hen, die als zij iets begeren,
dat onbereikbaar is, dit dadelijk gaan kleineren.
