De schildpad draagt haar huisje op haar rug.
Ze kan haar huis nooit verlaten, hoe hard ze
ook haar best doet.
Men zegt dat schildpadden vroeger geen huisje
hadden. Op een keer nodigde een toverkoning
alle dieren uit om naar zijn huwelijksfeest te komen.
De schildpad bleef liever lekker thuis en ging
niet naar het feest. De koning was zo boos dat
hij een huis toverde op de rug van de
schildpad zodat ze altijd thuis was.
Nadat ze al vele jaren met haar huisje had
rondgelopen, wenste de schildpad dat ze
toch naar het huwelijksfeest was geweest.
Ze voelde zich droevig en ontevreden. Ze zag hoe
de vogels vrolijk rond vlogen, hoe de Haas en de
Eekhoorn voorbij liepen en hoe alle dieren
nieuwsgierig gingen kijken naar alles wat er
maar te zien was. Ze wou ook de wereld zien,
maar daar zat ze, met een huis op haar rug en
met kleine korte pootjes waarmee ze het
amper kon meedragen.
Op een dag ontmoette ze een paar Eenden en
vertelde hen over haar zorgen.
“We kunnen je helpen om de wereld te zien,”
zegden de Eenden. “Hou deze stok stevig vast
met je bek en we zullen je zo hoog meenemen
in de lucht dat je het hele land kan zien. |Maar
doe je bek niet open want anders zul je vallen.”
De Schildpad was heel blij. Ze nam de stok stevig
in haar bek en de twee eenden namen elk een
uiteinde van de stok in hun bek. En zo vlogen ze
weg, helemaal tot aan de wolken.
Toen kwam er een kraai naast hen vliegen. Hij was
zeer verbaasd door dit vreemde schouwspel en riep:
“Dit moet zeker en vast de Koning van
de Schildpadden zijn!”
“Jazeker…” zei de Schildpad.
Maar toen hij zijn bek opendeed om deze dwaze
woorden te zeggen, liet hij de stok los en viel hij
heel diep neer. Hij kwam terecht op een rots en
viel daar in stukken uiteen.
CONCLUSIE:
Dwaze nieuwsgierigheid en grote
ijdelheid brengen dikwijls ongeluk.