Met een stuk ossenvlees klemvast tussen de tanden
wilde een mopshond eens aan de overkant belanden
van een rivier, toen zich daar op de stroom een hond,
die als twee druppels water op hem leek, bevond.
Was hij een blonde mops, de ander was een zwarte.
(De waterspiegeling speelde de zwemmer parten!)
Maar het vreemdste nog was dat de zwarte (vreemd? het was gek!)
ook al een mals stuk vlees geklemd had in de bek.
Het was moeilijk aan te zien voor onze blonde rover,
Ik lust dat erbij!, denkt hij en gaat tot de aanval over.
Zijn kaken gaan vaneen: hij gromt, hij blaft, hij bijt…
Maar dan is hij zijn vlees en dat van de ander kwijt.
CONCLUSIE
Al noemt men ons geen hond, wij kunnen er op lijken;
want honds is het elkaar het voer uit de bek te kijken.