Doen vos en wolf gemeenlijk voor elkaar niet onder
in valsheid en bedrog, zo mag het wel een wonder
heten, dat zij een zekere morgen met hun grief
(de vos noemde de wolf,de wolf de vos een dief!)
verschenen voor de aap, die recht sprak in geschillen.
De aap, terecht gekant tegen veel tijd verspillen,
nam, nadat ieder toch omstandig was gehoord,
terzake uitspraak doend, zoals nu volgt het woord:
‘U bent voor mij een pot, vos. En u, wolf, een ketel.
Noemt gij elkander zwart, dan niet hier voor mijn zetel!
Wie hier met fecht om recht komt – das of duif of schaap –
vindt mij als rechter hier. Maar gij staat hier voor aap!’
CONCLUSIE
Die eens gelogen heeft, dient verder maar te zwijgen;
‘t is onbegonnen werk ooit nog gelijk te krijgen.