Een onbeschaamde teef, die weldra zou gaan jongen,
heeft eens met gladde tong, gastvrijheid afgedwongen
van een vriendin, die een nest voor zich alleen bezat.
‘Het is maar voor een dag. Je helpt me reuze, schat!’
(De teef had zelf geen huis. Ze leefde steeds op straat en
toen het dus zover was, was zij in alle staten.)
‘Ja, mag ik,lieveling? O, kind wat ben ik moe!’
Goedhartig als zij was, stond de vriendin ’t haar toe.
Maar toen zij, na die dag, haar woning terug kwam vragen,
begon het moedertje te steunen en te klagen:
‘Moet ik heus met dit gezin de koude straat op gaan?
Ach lief, dat meen je niet; dat doe je mij niet aan.
Ze liggen hier zo goed. Waar vind ik zeven bedden?
Gun mij hier nog een week – dan kunnen wij ons redden.’
‘Vooruit dan maar, maar heus niet langer dan een week!’
Men stelt zich echter voor hoe de vriendin opkeek,
toen op de achtste dag acht ongelikte beren
haar dreigden met geweld, als zij terug zou keren.
Ondank is ’s werelds loon, al sinds de vroegste tijd.
CONCLUSIE
‘Wie goed doet, goed ontmoet
geldt slechts voor de eeuwigheid.