Een vrouw beviel het niet dat zij toch moest bevallen.
Zij lag plat op de vloer te krijsen
en liet bij iedere wee (o wee!) haar man verstaan,
dat hij degene was, die t haar had aangedaan.
De man, ten einde raad, op ’t punt een kind te krijgen
van zoveel laf misbaar, dacht dat hij haar tot zwijgen
zou kunnen brengen door een welgemeende raad.
‘Lief, leg je toch op bed en staak dat dwaas gepraat.
Je ligt hier maar de grootste onzin uit te kramen.
Baar liever vlug ons kind! (Wij krijgen ’t immers samen!)
Heus, wat je ook beweert, ik laat je niet aileen.
Kom, ga nu op het bed, dan komt het kind meteen.’
Verbitterd antwoordt zij: ‘Denk jij te kunnen hopen,
dat ik mijn smart vergeet waar ik ze heb opgelopen?
Zet dat maar uit je hoofd. Ik lig hier meer dan best!
CONCLUSIE
Geen mens gaat toch terug
naar waar hij is gepest!