Het Akkoord van het Kwaad: Waarom heeft de Katholieke Kerk het verboden?

Het Akkoord van het Kwaad: Waarom heeft de Katholieke Kerk een muzikaal akkoord verboden?

Muziek heeft de kracht om te bewegen. Harmonieën, akkoordprogressies en liedjes kunnen de luisteraar vervoeren en hun stemming en hun visie veranderen op een manier die volledig buiten hun controle lijkt.

Niemand zal betwisten dat muziek de kracht heeft om emoties op te roepen, maar sommigen beschouwen het ook als een gevaarlijk instrument. Als het op de verkeerde manier wordt gebruikt, kan het een sensatie creëren die zelfs als corrumperend kan worden beschouwd.

Dit lijkt natuurlijk een beetje waanzin voor iedereen die in de moderne wereld naar muziek luistert. Maar er zijn tijden geweest waarin muziek werd verboden, omdat de kracht ervan om emoties op te roepen en misschien af te dwingen als kwaadaardig werd gezien.

Men dacht dat rock-‘n-rollmuziek de jeugd van de jaren vijftig en zestig corrumpeerde. Het kreeg de schuld voor het aanmoedigen van verbroedering tussen de seksen op een manier die hun ouders, met meer dan een vleugje hypocrisie, ongepast vonden.

Maar dit gold alleen voor het gedrag dat de muziek aanmoedigde, en niet voor de muziek zelf. Als je echter dacht dat muziek niet inherent slecht kon zijn, dan zouden de katholieken van de Renaissance het daar niet mee eens zijn.

Ze dachten dat een enkel akkoord, ergens tussen de overmatige kwart en de verminderde kwint, maar ook niet helemaal, niet alleen ongepast was. Het was de “Diabolus in Musica”, de Duivel in de muziek. Het was het Akkoord van het Kwaad zelf,  moest geluidsloos blijven, het mocht nooit gehoord worden.

The Great Myth of the Medieval Tritone Ban

De duivel in de muziek

The Chord of Evil, ook wel de Tritonus genoemd, ligt zeker niet lekker in het gehoor. Het beslaat drie volledige stappen op de toonladder, waardoor het een van de meest dissonante harmonieën is die geproduceerd kunnen worden. Hierin vinden we de oorsprong van het probleem dat de katholieken hadden met het “Akkoord van het Kwaad”. Het was een lelijk geluid, en juist de lelijkheid ervan sprak de associatie met het goddelijke tegen.

Muziek, in het bijzonder kerkmuziek, werd destijds beschouwd als een daad van aanbidding, een manier om God te prijzen en jezelf en je gemeente dichter bij Zijn genade te brengen. De compositie moet in overeenstemming zijn met de renaissance-visie op Hem: zoals God mooi was, zo zou de muziek die met God wordt geassocieerd mooi zijn.

En de Chord of Evil is zeker niet mooi. De katholieke kerk redeneerde dat dit geluid op geen enkele manier het werk van God zou kunnen zijn. Zo’n verschrikkelijk lawaai moet het werk van de Duivel zijn, en als zodanig hoorde het niet thuis in een kerk.

Natuurlijk, door zo te redeneren, legde de Kerk zichzelf in dogmatische knopen: God had immers alles geschapen, en dit ‘alles’ omvatte ook het Akkoord van het Kwaad. Dat de Duivel het op de een of andere manier gecorrumpeerd moet hebben, was hun beste, weliswaar zwakke, poging tot verklaring.

En, ironisch genoeg, leidde de zeer onaangename aard van dit akkoord ertoe dat het in een onverwachte moderne arena werd gebruikt. De schokkende dissonantie maakte het zeer merkbaar, en dit betekende dat het vreselijke geluid de neiging had de aandacht op zichzelf te vestigen. Dit kan nuttig zijn.

Concreet gebruiken veel sirenes op hulpdiensten tegenwoordig het Akkoord van het Kwaad in de ruimte tussen hun noten. Dus als je je afvraagt ​​waarom je de sirene van een ambulance of brandweerwagen zo scherp opmerkt, dan heb je dat te danken aan de dissonantie van de Tritonus.

Het lijkt erop dat het tenslotte Gods werk deed.

Door Jozef Groen




Click to listen highlighted text!