Een van de meest in het oog springende kenmerken van de nieuwe muziek was de enorme hoeveelheid nieuwe klanken die bruikbaar werden geacht. Vroege voorbeelden van die nieuwe geluiden waren de “toonclusters” op de piano, die de amerikaan Henry Cowell in de jaren twintig introduceerde en de met plakband en schroeven en andere materialen bewerkte snaren van de prepared piano van John Cage uit de jaren veertig.
Er zijn vele andere voorbeelden van het onconventionele gebruik van conventionele instrumenten: nieuwe samenklanken en een toenemend gebruik van Flatterzunge, akkoordenspel en andere technieken bij blazers glissandi, of de compacte chromatische clusters of “klankvelden” van strijkers en stemmen waar de griekse componist Yannis Xenakis, de pool Krysztof Penderecki en de italiaan Luigi Nono en de hongaar Gyorgy Ligeti zo vaak gebruik van maakten; gesproken en gefluisterde klanken (woorden, lettergrepen, letters of geluiden) die in vocale stukken werden gebruikt en soms ook van instrumentalisten werden vereist.
Ondes Martenot 1928
Er verschenen nieuwe instrumenten in het orkest, zoals de Ondes Martenot (een elektronisch instrument) en de vibrafoon.
Maar het meest karekteristieke voor de hele periode is wel de enorme uitbreiding die het slagwerk onderging (vaak met instrumenten die waren ontleend aan of afgeleid van Aziatische en Afrikaanse muziek) en de grote nadruk op de percussie van alle soorten ensembles.
Vermeldenswaard is in dit verband ook het futurisme dat allerlei ongebruikelijke klanken introduceerde zoals de Intona Rumori (lawaaimachines) van Luigi Russolo.
Voor de erkenning van het belang van de klankkleur in de nieuwe muziek is baanbrekend het werk van Edgard Varese. Voor Varese was geluid de essentiele component van de muziek, essentieler dan melodie, harmonie of ritme. Hij ging zelfs zo ver om muziek te definieren als “georganiseerd geluid”.
In zijn Ionisation (1933) geschreven voor een kolossale batterij van percussie instrumenten, waaronder piano, klokken, kettingen, ratels, aambeelden en sirenes, creeerde Varese een vorm die bestond uit contrasten tussen verschillende geluidsblokken en klankmassa’s waarbij de individuele instrumenten volledig opgaan in het timbre van het totale ensemble. In sommige van zijn latere werken putte hij ook uit de nieuwe elektronische klankmiddeleewn die kort na de Tweede Wereldoorlog beschikbaar kwamen.