’Alleen door de mensheid te dienen kan de kunstenaar de juiste weg vinden bij zijn scheppend zoeken. De humanistische gedachte in de kunst hoeft zeker niet te betekenen, dat in de muziek slechts programmatische werken worden geschapen.
Maar onverschilligheid en overdreven ideeënloos zoeken naar een vorm omwille van die vorm hebben nog nooit naar een belangijk kunstwerk gevoerd en kunnen ook niet een werkelijk geïnspireerd resultaat opleveren. Laat ons gezamenlijk de mensen naar een mooie nieuwe toekomst leiden, laat vrede en vriendschap onder de volken het schoonste thema van ons artistieke scheppen zijn.’
Deze passage uit een geschrift van Sjostakowitsj dateert uit de tijd ver na die, waarin hij tot tweemaal toe (1936 en 1948) door de Sowjetoverheid tot de orde werd geroepen over zijn ’Westers formalisme’.
Sjostakowitsj vermengde zijn kennis van en zijn liefde voor werken van Bach, Beethoven, Berlioz, Moessorgski, Borodin, Tsjaikowski, Bruckner, Rimski-Korssakow, Mahler, Tanejew, Skrjabin, Prokofjew en Strawinsky (niet van Debussy en Ravel!) tot een persoonlijke stijl, waarin plaats is voor pathetische, groteske, karikaturistische, volbloedig-lyrische, sarcastische, hymnische elementen, diep-ernstige en luchthartige stemmingen, primitieve homofonie en geleerde polyfone, opera-dramatiek en operettescherts, kortom voor de polsslag van het volle leven in al zijn historische, hedendaagse, menselijke politieke aspecten.
Lees verder – flipboekje met Spotify links