ALLER MEESTER: BROEDER ZON
De vele legenden rond Franciscus van Assisi – de meest verhalen naar ware gebeurtenissen – mondden vrijwel alle uit in zijn waarheid die opgewektheid van de geest en vreugde des harten de sterkste wapenen tegen de Boze noemt.
Zijn preken placht hij steeds te beginnen met de groet: ’de Heer geve u vrede!’. Hij noemde zich bij voorkeur ’de heraut van de Grote Koning’ en wat hij het liefst deed was zingen! Zingen ter verkondiging van de lof des Heren en van het geloof, zingen ter opwekking van mens en dier.
Van zijn laude en zaligprijzingen zijn slechts enkele teksten overgebleven, maar helaas geen melodieën. Zeker waren deze laatste ontleend aan de wijzen der troubadours en geïnspireerd op de volksliederen dier dagen en niet eens op schrift gesteld. Bijna blind en na een zware crisis verblijvende in een hut van rozenstruiken die zuster Clara voor hem in de tuin van San Damiano had laten bouwen, dichtte en zong hij spontaan het begin van II cantico di Frate Sole – het beroemde ‘Zonnelied’, 1225 – in de zoetvloeiende taal der Umbriërs:
Altissimu onnipotente bon Signore,
Tue son le laude, la gloria e l’onore et onne benedictione:…
Laudato si, mi Signore, cum tucte le Tue creature,
spetialmente messor lo frate sole, . . .
(U hoogste, almachtige goede Heer zijn de lofliederen, zijn roem en eer en alle zegeningen gewijd …
Gij, mijn Heer, met alle door U geschapenen, vóór allen aller meester, broeder Zon …)
Reeds twee jaar na zijn dood werd Franciscus heilig verklaard. Weer twee jaar daarna legde men zijn stoffelijke resten te ruste in de basiliek van Assisi.