Toen het meisje Clara Josephine Wieck van de 25-jarige Robert Schumann op de trap van haar vaders huis het eerste schuchtere kusje kreeg, was het nog maar wat men nu een ‘teenager’ noemt, zestien jaren oud. En op de dag dat de al beroemde pianiste na een 
gerechtelijke uitspraak tegen de wil van de vader in, met de grote musicus in de echt werd vereend, stond zij nog enige uren vóór haar meerderjarigheid.
Hun echt romantisch overdreven verhalen in brieven en dagboeken over het onbegrip en de wreedheid van hun vader en schoonvader, de bekende pianoleraar Friedrich Wieck, worden tegenwoordig met enige korreltjes zout genomen: zij vertellen van een ’biedermeier’-tragiek waar latere generaties een beetje om zouden glimlachen.
Wanneer Robert niet zulke mooie brieven had geschreven en Clara daar niet zo trouwhartig en lief op had geantwoord en wanneer deze correspondentie en die (alweer:) ’biedermeier’-dagboeken niet letter voor letter in druk waren verschenen, had niemand iets van die moeilijke verlovingstijd gemerkt en was hij in het niet verzonken bij de duizenden en duizenden andere tegengewerkte vrijages van die dagen.
Sterker: als Schumann een welgestelde bankierszoon was geweest en met net zoveel direct succes had gecomponeerd als Mendelssohn (1809-1847), dan had vader Wieck zich nooit verzet tegen een verbintenis van Clara en Robert; maar deze was een hervormer, een ’Neutöner’, iemand die net als Schubert zich tegen de ’biedermeier-’smaak en -idealen te weer stelde en de oorlog had verklaard aan de veelgespeelde (en verkochte!) mode- muziek van mensen als Hummel, Field, Kalkbrenner, Czerny, Cramer, Moscheles, Thalberg, Herz, Heller, Dreyschock, Hiller e.a. Een man die tegelijk revolutionair met een heldere kop en een vaardige pen èn wereldvreemde dromer aan het klavier was, moest in de ogen van een verantwoordelijke vader wel de laatste zijn die hij zou wensen als de kostwinner van zijn talentvol musicerende dochter.