DOM LORENZO PEROSI (1872-1956) heeft van zijn vader, die dom-organist in Tortona was, de eerste muzieklessen gekregen en de eerste felle argumenten voor een hervorming van de Italiaanse kerkmuziek gehoord.
Na zijn studie aan de Accademia Santa Cecilia in Rome en op het Conservatorium van Milaan was hij achtereenvolgens leraar aan de abdij Montecassino, kapelmeester van het seminarie te Imola, dirigent van de Marcuskerk in Venetië en van 1898 tot zijn dood toe, dus 58 jaar lang, leider van de Sixtijnse kapel in Vaticaanstad. Nadat hij bij kardinaal Sarto, de latere paus Pius X, priester was geworden, kon hij in 1897 een Cantate van eigen hand opvoeren in de kerk SS. Giovanni e Paolo te Venetië, waaruit spoedig zijn eerste oratorium groeide: La Passione di Nostro Signore secondo San Marco.
Van dat moment af wijdde hij zich aan het componeren van motetten, missen en geestelijke oratoria, waarmee hij allengs een ware reformatie van de kerkelijke compositiestijl tot stand bracht, die tot op de huidige dag heeft doorgewerkt. Overal ter wereld worden ’Perosi-missen’ gezongen en ’Perosi-oratoria’ in studie genomen; een eenvoudige melodische stijl is daarin vermengd met trekken van Palestrina’s kunst en Wagneriaanse orkestkleur. Het is goed geweest dat Perosi niet naar zijn vrienden Puccini en Mascagni heeft geluisterd, die met alle geweld een operacomponist van hem wilden maken.