ILDEBRANDO Pizzetti, behorend tot de ’generazione dell’ 80’ (w.o, Casella en G. F. Malipiero) die naar een vernieuwing van de Italiaanse muziek streefde, was een van de eersten, die met succes de strijd aanbond met het verisme in de opera- en met het louter romantische in de instrumentale muziek.
Voor hem was het scheppen van zowel vocale als instrumentale muziek uitdrukking geven aan de dramatiek van het leven, naar de hoge normen die de historie, de moraal en de ethiek hem voorhielden. Daarmee bereikte hij in opera’s en toneelmuzieken (enkele malen in samenwerking met D’Annunzio), in koorwerken, symfonische stukken, concerten, kamer- en pianomuziek, momenten van grote artistieke waarde en schoonheid, waarin de lyriek uitsluitend in dienst staat van een voortdurende beweging van vorm en inhoud.
Tot zijn beste theaterwerken worden gerekend: La figlia di Jorio (op een tekst van D’Annunzio, 1954), en Assassinio nella Cattedrale (Moord in de kathedraal, op eigen tekst naar T. S. Eliots bekende toneelstuk; 1957).