Ten TIJDE VAN DE FRANSE REVOLUTIE van 1789 bewogen de kunsten in de Westerse wereld zich alle in de richting van een streng classicisme. De architecten legden zich toe op een heropleving van de Romeinse kunst; de vrouwelijke klederdrachten imiteerden de modes uit de eerste jaren van onze jaartelling; Canova’s standbeelden, Louis Davids schilderijen en Goethe’s drama’s ontleenden hun inspiratie en wetten aan de oudheid.
De muziek, die een kleine tol betaalde aan de nachtmerrie van de revolutie in enkele ‘bevrijdingsopera’s’, was overigens met haar zusterkunsten verenigd in een classicisme dat de ijzeren wetten van structuur en zelfbeheersing oplegde aan de uitdrukkingsmogelijkheden.
Luigi Cherubim, een Fransman van Italiaanse afkomst (1760-1842), die directeur werd van het nieuwe Conservatoire de Musique te Parijs, was de oudste meester van deze klassieke richting. Hij schreef prachtige kerkmuziek, waaronder vooral twee requiemmissen, een voor gemengd en een voor mannenkoor. Zijn dramatische werken, die afstamden van Gluck, waren nobel en oogstten veel succes. Maar de vloek van een korte levensduur, zo gewoon in de wereld der opera, heeft zelfs zijn grootste meesterwerken in vergetelheid doen raken: Medée (1797) en Les deux journées (1800).
Men dient echter niet te vergeten dat de ouverture tot Medée het voorbeeld is geweest van de imposante, heroïsche stijl die Beethoven tien jaar later in zijn Coriolan-ouverture tot uitdrukking bracht… (Geschiedenis van de Muziek – Curt Sachs)