In het begin van de veertiende eeuw had er in Europa een belangrijke verschuiving plaats. De autoriteit van zowel de kerk als van het Heilige Roomse Rijk wankelde; de steden, de burgers, het gewone volk traden meer op de voorgrond.
De kunsten gingen ertoe over, naast de hemelse geneugten ook de realiteiten van het aardse leven uit te beelden. Omstreeks 1300 durfde de Fransman Johannes de Grocheo het als eerste aan om naast het waardige gezang der kerk ook de musica vulgaris met zijn wijsjes en dansen te bespreken. De eeuwenoude slagboom tussen de wereldlijke en de ‘hogere’ muziek was opgehaald.
De kerk had echter met deze gang van zaken weinig op. In een beroemde bul van 1324 stelde paus Johannes XXII de gekunstelde metra, nieuwe melodieën, notaties, vlugge tempi, versieringen, rusten en meerstemmigheid aan de kaak, evenals de wereldlijke wijsjes van de ‘moderne’ school, die hij verantwoordelijk stelde voor de verontrustende afleiding, de extase en afvalligheid der gelovigen. (Geschiedenis van de Muziek – Curt Sachs)