Ongetwijfeld heeft de toonkunst veel aan de Virtuozen te danken. Zij zijn het geweest, die een grooten invloed hebben uitgeoefend, 
niet alleen op de ontwikkeling der techniek, maar ook — wat voornamelijk het klavier betreft — op de constructie der instrumenten.
Aan den anderen kant is het optreden van velen hunner schadelijk voor de kunst geweest, doordien zij het uiterlijk, technisch effekt als het hoogste beschouwden en weinig zin hadden voor het edele en gevoelvolle in de muziek; daardoor bedierven zij den smaak van het publiek, dat het (de virtuositeit) als ging beschouwen en zich dientengevolge een verkeerd begrip van de muziek vormde.
Een der laatsten, tevens de geniaalste, van dit eenzijdige virtuozendom was Nicolo Paganini, de duivelskunstenaar op de viool, wiens kunstvaardigheid zijn tijdgenooten zóó wonderbaarlijk toescheen, dat zij allerlei sagen en legenden aan zijn leven vastknoopten. (Handboek der muziekgeschiedenis – Henri Viotta, 1916)