Toen Paganini in 1830 Warschau bezocht, was er in die stad wellicht geen grooter bewonderaar van hem dan Frédéric Chopin. Ook hij had de muziek tot zijn levenstaak gekozen, ook hij was virtuoos; maar welk een tegenstelling vormt hij met den door hem vereerden 
violist! Deze stelde de volmaakte techniek het hoogst, van zijn composities zijn slechts weinige overgebleven, zijn kunst daalde met hem ten grave.
Hoe geheel anders Chopin! Hij stelde de techniek in dienst van de poëzie; als solist liet hij zich hoofdzakelijk in kleine kringen hooren; zijn composities hebben hem niet alleen overleefd, maar zijn eerst na zijn dood naar waarde geschat geworden en hebben hem een plaats naast de beste meesters der toonkunst veroverd.
Bijna zeventig jaren zijn sedert den dood van Chopin verloopen. Veel verandering heeft de muzikale wereld in dien tijd ondergaan: nieuwe wegen zijn geopend, nieuwe vormen gehuldigd, componisten zijn op- en ondergegaan, velen van hen, die de wereld een half dozijn opera’s, evenzooveel oratoria en eenige symphonieën hebben nagelaten, zijn heden vergeten; maar nog altijd schittert aan den hemel der kunst de naam van den man die, zonder de groote krachten van koor en orkest te gebruiken, alleen met de eenvoudige middelen die het klavier hem ter beschikking stelde, muzikale gedachten heeft geopenbaard, die nog heden duizenden en duizenden in verrukking brengen.
Chopin en zijn piano waren één. Wellicht is er geen componist voor of na hem geweest, die aan de ivoren toetsen zulke innige, poëtische tonen heeft weten te ontlokken. (Handboek der muziekgeschiedenis – Henri Viotta, 1916)