Stijl van sololied met begeleiding bestaande uit een zanglijn, die vaak wordt verfraaid, en eenvoudige, vaak expressieve harmonieën.
Het ontstond rond 1600, vooral in Italië, als een reactie op de contrapuntische stijl (gebaseerd op de combinatie van gelijktijdige melodische lijnen) van 16e-eeuwse vocale genres zoals het madrigaal en het motet . Ogenschijnlijk in een poging om oude Griekse muziek na te bootsen, legden de componisten hernieuwde nadruk op een goede articulatie en expressieve interpretatie van vaak zeer emotionele teksten.
Deze effecten konden alleen worden bereikt door het contrapunt los te laten en te vervangen door een eenvoudig begeleid recitatief.
Deze nieuwe monodische stijl, ontwikkeld door de Florentijnse Camerata en andere humanistische kringen in Italië, groeide snel uit tot de dramatische stile rappresentativo van de vroege opera, evenals de concertato -stijl die kort na 1600 een revolutie teweegbracht in de sacrale muziek.
Giulio Caccini ‘s Le nuove musiche (1602), een verzameling sololiederen met continue begeleiding, is een voorbeeld van vroege monodie, evenals veel solocomposities van Claudio Monteverdi .