Het was in de meidagen van 1940, dat mijn genegen aandacht uitging naar de Préludes van Claude Debussy. Curieuze oorlogsbezigheid, – voor mij echter niet geheel van zinrijkheid verstoken, omdat sommige stukken nauwkeurig de droeve berusting schenen uit te drukken, die zich van mij had meester gemaakt.
Zeer in het bijzonder geldt dit voor Feuilles mortes, uit het tweede deel. Ingewijden weten, dat dit een der meest geavanceerde pianocomposities is, die de Franse meester heeft geschreven, op het ‘polytonale’ af op enkele plaatsen; maar van technische beschouwingen wil ik mij hier al evenzeer onthouden als van pogingen tot het peilen van de uiterst navrante stemming, door deze muziek toentertijd bij mij teweeggebracht. Herfst waarlijk, midden in de lente, en niet zonder rechtvaardiging van buiten af.
Waar ik echter alle nadruk op wil leggen is dat uit de beide delen Préludes dit onvolprezen Feuilles mortes naar voren sprong op een wijze, die mij van het ‘beste’, het ‘mooiste’, of het ‘meest geslaagde’ had moeten doen spreken, gesteld dat mijn hoofd in die dagen gestaan had naar een nauwlettend selecteren van waarden, dat mij anders toch zo vreemd niet was in zake muziek, poëzie en enkele andere zaken.
Enige tijd later bezocht Willem Pijper mij. Hoewel hij in Rotterdam alles verloren had en liever bloed van Duitsers had gedronken dan de thee, die ik hem bood, verdiepte hij zich met mij in de Gallische wonderen, schijnbaar zo ver van ieder oorlogsgeweld gelegen. Bij het doorbladeren wees hij op Feuilles mortes, en zei: ‘Dat is de beste.’ Ik waagde het niet hem te vertellen, dat ik dit voor mezelf al had uitgemaakt….
Verzamelde muziekessays 1 – Het eerste en he…€ 19,99
Op voorraad. Voor 23:00 uur besteld, morgen in huis
Koop bij bol.com