Stond de ontwikkeling van de opera in Duitsland vanaf Bruckner via Wagner en Strauss in het teken van voortdurende vernieuwing, in Italië bleef men met Rossini via Donizetti en Bellini tot en met Verdi trouw aan de traditie, wat leidde tot een steeds verdere verfijning 
die bij Verdi tot een ongeëvenaard hoogtepunt kwam, om pas later revolutionair tot het modernisme te leiden.
Verdi werd geboren in Le Roncole – een dorpje in de buurt van Busseto dat toentertijd Frans was omdat het was bezet door het napoleontische leger – als eerste telg in het gezin van een herbergier en een zijdespinster, die al acht jaar vruchteloos hadden geprobeerd zich voort te planten.
Muzikaal getalenteerd als hij was kreeg Giuseppe reeds op zijn tiende een aanstelling als organist in zijn geboortedorp, maar hij verhuisde een jaar later naar Busseto, waar hij eerst aan een opleiding tot priester begon alvorens muziek te gaan studeren. Daar werd hij voor het leven de vriend en ce beschermeling van de gegoede middenstander en muziekliefhebber Antonio Barezzi, die een huwbare dochter – Margherita – had en later ook zijn schoonvader zou worden. In de iaren daarna ontwikkelde Verdi zich tot de beste pianist uit de provincie, schreef allerhande composities en toonde ook belangstelling voor alle lectuur die hij tegenkwam, waaronder toneelstukken van Shakespeare en vooral de Bijbel.
Op achttienjarige leeftijd vertrok Verdi naar Milaan om daar te gaan studeren aan het conservatorium dat later zijn naara zou krijgen, maar daar werd hem de toegang geweigerd omdat hij niet uit Milaan kwam en zichzelf dc verkeerde technieken had aangeleerd. Noodgedwongen nam hij privélessen in compositie cn contrapunt, maar hij betrok zijn kennis vooral van de vele opvoeringen die hij in liet Teatro alla Scala di Milano bijwoonde van de opera’s van Rossini, Donizetti en Bellini. Een mogelijke aanstelling als hoofd van het kerkkoor en -orkest van Busseto werd aanvankelijk bemoeilijkt door het conflict tussen de aanhangers van verschillende kandidaten – inclusief knokpartijen en rechtszaken -, maar werd uiteindelijk toch in zijn voordeel beslecht door een voor de gelegenheid georganiseerde muziekwedstrijd van zijn rivaal te winnen.
Die periode daarna – ‘mijn galei-jaren’- verliep op allerlei gebieden stormachtig en dramatisch: hij trouwde met Margherita, kreeg twee kinderen die jong zouden sterven, ontving zijn eerste opdrachten om voor het Scala opera’s te schrijven, verhuisde weer naar Milaan – ‘Busseto onderdrukt de jeugdige beloften tot ze wegkwijnen’- waar ook Margherita overleed en zijn tweede opera flopte. Verdi was kapot, besloot nooit meer een noot te zullen schrijven
en wierp het hem overhandigde libretto van Nabucco woedend ver van zich af, maar toen het toevallig openviel bij de bladzijde van het ‘slavenkoor’ en hij de eerste regels las, kon hij er niet meer van loskomen: ‘Va pensiero sull’ali dorate’ (vlieg gedachten, op gouden vleugels). De uitvoering in het Scala in 1842 werd een doorslaand succes en vestigde Verdi’s naam voorgoed. De in de nadagen van haar carrière verkerende sopraan Giuseppina Strepponi, die de rol van Abigail vertolkte, werd in het vervolg zijn levensgezellin, maar hij trouwde pas jaren later met haar toen de aanhoudende roddels over de seksuele aard van de relatie tussen ‘Giuseppe en Giuseppina’hun te gortig werden.
Nu zijn leven weer op orde was volgde de ene succesvolle opera na de andere: I Lombardi, Ernani, La forxa del destino,Atilla, Mac-beth, Luisa Miller, Rigoletto, en II trovatore, om alleen de beroemdste maar te noemen. De eerste opvoeringen van La traviata of De losgeslagen vrouw, gebaseerd op het boek La dame aux camélias van Alexandre Dumas jr. en later met Aida behorend tot zijn meest favoriete opera’s, liepen wonderlijk genoeg uit op een enorme teleurstelling, en in een brief aan een vriend vroeg Verdi zich af waaraan dat gelegen zou kunnen hebben, er zelf van overtuigd dat het publiek uiteindelijk wel zal weten wat goede en slechte kunst is: ‘Is het mijn fout of van de zangers? De tijd zal het leren.’104 Wat inderdaad het geval is geweest.
Hierna volgde weer een succesvolle serie met Les vèpres Sicilien-nes, Simon Boccanegra, Un ballo in maschera, en Don Carlos, naar het toneelstuk van Schiller, en in 1872 werd Aida opgevoerd in Cairo, niet gecomponeerd zoals wel eens gedacht wordt voor de opening van het Suezkanaal noch voor de opening van het nieuwe operagebouw, omdat Verdi, zoals hij het zelf formuleerde, nooit gelegenheidsstukken schreef.10* Ten slotte verschenen nog Otello en als laatste opera Falstaff, naar Shakespeares toneelstukken The Merry Wives ofWindsor en King Henry iv, waarmee hij zijn in totaal zesentwintig stukken voor het theater voltooide, op het Requiem en een aantal religieuze composities na, verreweg de hoofdmoot van
(wordt vervolgd…)