HET ENIGE WARE VOORBEELD
Louis-Nicolas Clérambault 
had een delicate gezondheid, maar een levendig en vrolijk karakter. Zijn talenten werden niet verduisterd door grillen. Hij was een goede vader, een goed echtgenoot en een goede vriend.’
Dat getuigde iemand later van de man die na Lully en Charpentier en ongeveer gelijktijdig met Couperin een zeer geziene musicus in de omgeving van Lodewijk XIV, de Zonnekoning, is geweest. Deze benoemde hem zelfs tot ’Surintendant van de Muziek van Madame de Maintenon’!
Zijn betrekkingen als organist en muziekmeester van vermaarde instellingen als ’La Maison Royale de Saint-Louis a St. Cyr’ en de ’Eglise paroissale de St. Sulpice’ stelden hem in staat voor de talrijke vrouwelijke adepten daarvan een groot aantal liederen, aria’s en cantates voor één en twee stemmen te componeren, waarvan de meeste vandaag de dag nog zeer genietbaar blijken te zijn. Daarvoor had hij reeds naam gemaakt met een bundel prachtige clavecimbelmuziek en een bundel orgelstukken (voornamelijk ’suites’, die echter beter ’études’ genoemd kunnen worden) waarmee hij zich schaarde onder de laatste groten van de vóór-klassieke Franse klavierkunst.
Na de dood van Madame de Maintenon in 1719 sloot Clérembault met de moeder-overste Marie-Madeleine de Glapion een nieuw contract waarbij hij zich verplichtte muziekles te geven aan de ‘Dames’ en ’Demoiselles’ van de parochie, steeds nieuwe kerkelijke vocale werken te leveren, het orgel te onderhouden en te stemmen en op eigen kosten een orgeltrapper te engageren; daar stonden een bescheiden jaarsalaris, vrije kost, een woning en .. . een équipage tegenover.
Zijn liefde voor de muziek was zó groot, dat hij buiten zijn officiële werkzaamheden om, regelmatig concerten bij zich thuis organiseerde, die uitgroeiden tot evenementen van de eerste rang in het vreemdelingenverkeer!
’Le fameux Clérembault’, schreef drie jaar na zijn dood de bekende Claude Daquin, heeft melodieën en muzikale uitdrukkingsmogelijkheden gevonden die slechts hem alleen toebehoren en die hem doen zien als het enige ware voorbeeld.’ In verschillende vocale stukken liet Clérembault de begeleidende instrumenten toegeven aan zijn voorliefde voor beschrijvende muziek, waar de ‘handeling’ daartoe aanleiding gaf. Storm, onweer, het zingen der vogels, stromend water enz. inspireerden hem tot muzikale schilderingen. En het moet erkend worden dat hij in Les Forges de Vulcain (de 2e Cantate van het 5e boek) het geluid van een smidshamer reeds in tonen liet horen vóórdat Handel dit deed in zijn Harmonious Blacksmithl