Jacobus de Kerle (1531-1591), geboren te Yperen, al op jonge leeftijd in Italië werkzaam, eerst als zanger (met de titel ’Magister capellae’) en zangleraar van het knapenkoor, daarna ook als organist en beiaardier van de dom in Orvieto.
Hij componeerde in 1561 in opdracht van kardinaal Otto Truchsesz von Waldburg (bisschop van Augsburg) te Rome zijn Preces speciales
voor het Concilie van Trente, een verzameling vrije gebeden in de vorm van responsories, die vroegen om de zegen voor en een gelukkige voortgang en afsluiting van het Concilie, wedervereniging van de christenheid en het einde van de religieuze strijd (in een sobere polyfone schrijfwijze met uitstekende tekstbehandeling die geheel gericht was op verstaanbaarheid);
– werd eerst in Rome en later in Dillingen en Augsburg kapelmeester van de privé-kapel van kardinaal Otto; keerde in 1565 naar Yperen terug, werd daar – als in Italië tot priester gewijde – kapelmeester van de kathedraal St. Martin;
– viel tijdens een ruzie een collega-geestelijke aan, onderging een rechterlijke veroordeling en werd daarom geëxcommuniceerd; Paus Pius V maakte deze straf weer ongedaan, waarop zijn vroegere broodheer kardinaal Otto zorgde voor een betrekking aan het domkapittel te Augsburg, hetgeen zijn productiefste jaren inleidde; er volgden aanstellingen in Kamerijk, Keulen, Augsburg en aan de keizerlijke hofkapel te Wenen en te Praag;
– tien vier- en vijfstemmige missen, madrigalen, hymnes, psalmen, magnificats, een Te Deum, behoorden behalve de motetten voor het Concilie, tot zijn vrij omvangrijke in een degelijke contrapuntische stijl geschreven oeuvre; men heeft hem wel eens de ’redder van de katholieke kerkmuziek’ genoemd, hetgeen gezien wat vele anderen op dit gebied gedaan hebben (Palestrina!) overdreven genoemd mag worden.