Clement Jannequin was als kleine jongen te paard uit zijn geboorteplaats Chatel-lerault gehaald om in de zangschool van St. André te Bordeaux met zijn stem te schitteren. Op zijn 53e jaar werd hij snel beroemd met de eerste bundel grote ‘nabootsende’ Franse chansons die Attaignant te Parijs had uitgegeven.
Niemand weet precies wat hij intussen had beleefd. Ronsard (1524-1585), de dichter van liefde en vreugde, heeft beweerd dat hij bij Josquin des Préz studeerde, maar dat is nooit bewezen; het is echter zeker, dat hij in 1529, nog steeds in Bordeaux wonend, al pastoor was en daarna achtereenvolgens enkele kleine parochies beheerde, altijd in de hoop eens een practische rol van belang in de muziek te zullen spelen. Dat gebeurde pas zes jaar nadat hij zich in 1549 te Parijs had gevestigd en zich (op zijn 74e jaar!) als student aan de universiteit had laten inschrijven.
Zijn eerste voluit muzikale betrekking was die van ’chantre ordinaire’ van de koninklijke kapel van Henri II. Van de machtige hertog Francois de Guise kreeg hij de titel ’chapelain’ nadat hij diens militaire overwinningen had bezongen (o.a. in Le siège de Metz). En 82 jaar oud viel hem eindelijk de hoogst-bereikbare muzikale eer ten deel door de benoeming tot ’compositeur ordinaire du Roy’, een titel die pas eenmaal daarvoor in de geschiedenis van het Franse koningshof was verleend. In zijn Parijse tijd moest hij enige processen voeren die te maken hadden met zijn zorgelijke financiële toestand, die tot zijn dood toe zou voortduren.
In 1558, tijdens een ziekte, maakte hij zijn testament, waarin hij opdracht gaf de enkele tientallen ’sous’ die hij bezat te verdelen onder de armen, nadat daar het loon was af gehouden voor zijn dienstmaagd, die al tweeënhalf jaar niets meer had ontvangen!
In de brief in verzen aan de koningin die het daarop volgende jaar de uitgave van zijn Octante deux pseaumes de David traduits en rithme frangoise par Cl. Marot et autres begeleidde, sprak hij van zijn ’povre vieillesse’. Kort daarna verdween hij onopgemerkt van het toneel… Niemand huldigde of betreurde hem in een dichterlijke of muzikale schepping ’in memoriaal’, zoals in die dagen toch de gewoonte was.
En deze Clément Jannequin (ook wel Jehannequin of Jannekin genoemd) was in heel Europa beroemd; zijn werken werden in alle muziekcentra uitgegeven en gezongen; het nageslacht noemde hem de grootste Franse chanson-componist van de 16e eeuw. Behalve 2 missen, enige motetten (waarvan slechts één is teruggevonden), psalmen en de bekende Proverbes de Salomon mis en cantiques et rime frangoise selon la vérité hébraïque componeerde hij niet minder dan 263 drie- tot vijfstemmige chansons, op teksten van Cl. Marot, Ronsard, Colin, Bouchet, Jamet, de Baïf en… koning Frans I, e.v.a., waarvan vele die merkwaardige, moderne, ritmisch en metrisch fijngenuanceerde stijl bezitten, die verbluffende virtuoze klank- en spraak-imiterende illustraties van buiten-muzikale taferelen mogelijk maakte.
Vooral ook omdat (notabene: pastoor) Jannequin er zelf een niet bepaald liturgisch-plechtige mis over maakte is zijn krijgshaftige chanson met slagveld-gedruis, trompetgeschal en tromgeroffel, La Guerre later La Bataille de Marignan genoemd) vermaard geworden: